Mijn natuurdagboek over houtsnippen leverde reacties op van ervaren vogelaars die houtsnippen met een jong tussen de poten hadden zien vliegen. Er was zelfs een met jong vliegende watersnip gezien.

Mij leek het luchttransport van houtsnipkuikens een mythe, tot een gepensioneerde jachtopziener mij ervan verzekerde drie keer een houtsnip met jong te hebben gezien. Jagerslatijn?

Zelf heb ik het nooit gezien. Er zijn geen foto’s van. Niemand van de waarnemers nam er een foto van. Dat zou natuurlijk ook snel moeten, in een schemerig bos. Anderzijds kun je het niet verzinnen of er zijn foto’s van. Ik zie veel meer houtsnippen dan bokjes. Bokjes zijn schaarse, schuwe snippen die zich in moerassige vegetatie verstoppen. Het zien van een bokje is een belevenis, een foto ervan maken is knap. Soms maken bokjes een dansje. Dan staan ze verend te wippen. Beweging is niet te fotograferen, en het filmen van een wippend bokje lijkt me lastiger dan het kieken van een door het bos vliegende houtsnip. Toch zie ik elk jaar wel zo’n filmpje.

In zijn boek De houtsnip noemt Erwin Kompanje één foto van een met kuiken vliegende houtsnip, maar bij nadere bestudering bleek het vermeende kuiken de staart van de volwassen snip te zijn.

Ik kan me indenken dat het handig is je kuikens over een rivier of snelweg te zetten. Maar het betreft bijna nooit een rivier; dan zou het schemerige bos ook geen foto in de weg hoeven staan. Het betreft meestal een voor de waarnemer wegvluchtende snip die haar kroost in veiligheid zou brengen. Wel, wegvluchten trekt juist aandacht, en de belager kan in alle rust de achtergebleven kuikens opsnorren. Wegvliegen met kuiken is trouwens bloedlink vanwege sperwers of haviken. Kuikens kunnen zich met hun schutkleur beter tegen de bosgrond drukken; dan zijn ze onzichtbaar.

Zolang het kuikenvervoer door een houtsnip niet gefotografeerd wordt, blijft het een mysterie!

(Natuurdagboek Trouw dinsdag  27 december ’22)