De achtmiljardste mens werd deze week geboren. Om dit kind een leefbare aarde te garanderen moet er natuur bij, en moet de uitstoot van stikstof, CO2 en methaan slinken. Maar hoe? Vijftig jaar voorlichten dat we ‘de thermostaat een graadje lager’ moeten zetten had geen effect. De gasprijs schiet de pan uit en ons verbruik keldert. Met prijsplafonds subsidiëren we klimaatverandering juist. Willen we arme mensen ontzien? Dan moeten we lage inkomens subsidiëren, niet klimaatverandering.

Zolang we geen productie en consumptie willen inleveren, moeten we het in bevolkingskrimp zoeken. Hoeveel mensen kan de aarde aan?

De zwarte beer komt in de buurt van een alleseter met de omvang van een mens. Zwarte beren zijn gemiddeld wat zwaarder, maar hebben geen huizen, auto’s, koelkasten, computers, telefoons en huisdieren. Er zijn 800 duizend zwarte beren. Wij mensen vinden dat de aarde er niet meer aankan; daarom schieten we de aanwas elk jaar dood.

Er zijn tienduizend keer zoveel mensen als zwarte beren. Om het aantal mensen op berenniveau te krijgen, zouden er 7.999.200.000 van de 8 miljard mensen moeten verdwijnen. Misschien kan de natuur tien keer zoveel mensen als beren aan: 8 miljoen; dan hoeven er nog maar 7.990.000.000 mensen weg: 999 van de 1000, een krimp van 999 promille.

Als kusten in zee zinken, landbouwgronden verzilten en gletsjers opdrogen, keert de wal het schip. Dan zal er een tijd van krimp komen, tot de mensheid met zijn verspilling en vervuiling weer binnen de grenzen van de aardse draagkracht valt.

Tijdens zo’n gedwongen krimp gaan onze (achter)kleinkinderen massaal dood. Het lijkt me geen zalig uiteinde. Daarom wordt het tijd Malthus van stal te halen en de bevolking op vredige wijze te laten krimpen. Om te beginnen door de kinderbijslag af te schaffen.

Willen we daarbij arme mensen ontzien? Dan moeten we lage inkomens subsidiëren, niet voortplanting.

(Natuurdagboek Trouw woensdag  28 december ’22)