Als ik langs een kanaal loop waar langs de oever een laagje ijs ligt, zie ik een huiskat bezig met zijn net gegrepen prooi. Een meerkoet blaast zijn laatste adem uit. De kat likt er nog even aan, maar de meerkoet beweegt niet meer, dus de lol is eraf. De kat likkebaardt nog lang na.
Meerkoeten zijn rallen, en rallen zijn schuw. Al leven meerkoeten overal in de nabijheid van mensen, probeer maar eens een koet op het land van voren aan te kijken. Hij zal direct wegrennen en water proberen te bereiken.
Als er ijs ligt stappen meerkoeten en andere rallen daar nogal eens overheen. Zelfs waterrallen verlaten dan het veilige riet om langs de oevers voedsel te zoeken. Waterrallen zijn schuwe vogels, ze laten zich zelden zien maar stoten spookachtige kreten uit, als biggen die gekeeld worden. Waterrallen lijken qua vorm op waterhoentjes. Dat zijn ook rallen, en hoewel minder schuw, zijn ze toch voorzichtig als het gaat om mensen.
Waterrallenkenner Gerard de Kroon vertelde me dat huiskatten in tijden van vorst de waterrallenstand in korte tijd kunnen decimeren. Huiskatten zijn overal en gaan over één nacht ijs.
De Kroon vond een keer een door het ijs gezakte kat, die doodgevroren geen gevaar meer vormde voor de waterrallen. Die rallen hingen met hun allen om de dode kat rond. Ze wisten een gat in de vacht te pikken en na elkaar pikten ze er vlees uit. Niet tegelijk, want waterrallen zijn niet zo van eerlijk zullen we alles delen. De grootste lefgozer mocht het eerst. Maar er was genoeg voor alle rallen, die er dankzij hun bevroren vijand weer even tegen konden.
(Natuurdagboek Trouw maandag 2 maart 2015)
