Klokjes in het park

Klokjes in het park

Sneeuwklokje. Foto Koos Dijksterhuis
Sneeuwklokje. Foto Koos Dijksterhuis

De winter mag dan zacht zijn, sneeuwklokjes lieten op zich wachten. Soms bloeien ze in december al, maar nu vond ik de eerste op maandag 13 januari. In Groningen kun je het wel schudden dat je de eerste bloem vindt, Groningen ligt immers in het noorden, maar ik was in Amsterdam en in het Vondelpark vond ik drie sneeuwklokjes. Eén stond in volle bloei, één stond op het punt van het openen van zijn witte klok en de derde was in dat stadium omgeknakt.

Bloemen trekken insecten aan en die insecten nemen stuifmeel mee naar andere bloemen, zodat ze zorgen voor verspreiding. Maar in januari zijn er nauwelijks insecten, hoewel er nu al enkele aardhommels en honingbijen worden gesignaleerd. Die zijn dan vast blij met sneeuwklokjes. En sneeuwklokzaden worden soms door mieren meegenomen. Toch zou ik als sneeuwklokje niet op insecten vertrouwen. En dat doen sneeuwklokjes ook niet. Ze verspreiden zich ongeslachtelijk via hun bollen. Zo handhaven de winterbloeiers zich niet alleen in tuinen en parken, maar breiden ze zich ook nog eens uit. Ideale tuinplanten dus. Ze worden al sinds tijden gekweekt, Op Texel werden ze in loofbossen gekweekt. ’s Winters zijn loofbossen kaal en licht genoeg voor winterbloeiers. Toen ik twee jaar geleden een lange wandeling maakte door onder meer de bossen bij De Koog, vielen mij de vele sneeuwklokjes op.

Wie natuur beschouwt als iets zonder menselijke invloed, vergeet dat er in Nederland nooit natuur zonder mensen is geweest. Mensen zijn onderdeel van de natuur. Ze kunnen niet zonder natuur. Natuur kan wel zonder mensen, sinds een paar honderd jaar verwoesten mensen de natuur, maar soms voegen ze iets moois toe. Sneeuwklokjes bijvoorbeeld.

(Natuurdagboek Trouw 16 jan. 2014)

DELEN
Reacties zijn gesloten.