De kauwtjes kapen de vetbol weg en ik laat ze hun gang gaan. Ze brengen met hun vijven dagelijks een bliksembezoek. Om beurten hangen ze even aan de bol, met veel gefladder en gebalanceer. Ze hakken wat en verzamelen de op de grond gevallen brokken. Ik hoef in huis maar met de camera in de aanslag een paar stappen naar het raam te zetten, of ze vliegen weg, ook als ik onder dekking van meubels langs de wand naar het raam sluip. Maar als ik blijf staan en zwaaiend met mijn armen te kennen geef dat ze moeten ophoepelen, negeren ze me. Ze weten precies het verschil en willen blijkbaar niet op de foto.

Waarom zou ik de kauwtjes wegjagen? Ik jaag ze ook niet weg, want dat is zinloos. Toch heb ik liever kleine vogels aan de vetbol dan kauwtjes. Kauwtjes maken in no time gehakt van een vetbol en ik heb geen zin 49 vetbollen per week op te hangen. Lezerstips tegen kauwen indachtig heb ik de vetbol aan een draadje door een rietje gehangen, zodat kauwen hem niet kunnen ophengelen, maar ze bungelen net als mezen aan de bol. Mijn kauwen (ze broeden onder mijn pannen) zijn acrobatische bolletjesslikkers.

Meestal hangen er trouwens mezen aan de vetbol: kool-, pimpel- of staart-. Soms probeert een mus het en zelfs een roodborstje heeft de voedselbron ontdekt. Het grijpt zich met beide klauwtjes vast, pikt en slikt en fladdert naar een tak. Het moeten inspannende manoeuvres voor hem zijn, ik vraag me af of het volgens zijn energiebalans uit kan.

Na vertrek van de kauwen komen vinken en merels de gemorste brokjes oppikken. Vorige winters had ik ook altijd houtduiven, tortels, eksters en waterhoentjes die dat deden, maar mijn gevederde vriendenkring is wat geslonken. Wel komt er regelmatig een gaai langs; of hij Vlaams is, betwijfel ik.

Ondanks vetbol en uiteraard een bakje water zal mijn score tijdens de tuinvogeltelling komend weekend wel tegenvallen. Telt u trouwens ook?

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 25 januari ’19)