Laatst keek ik naar een autoweg. In tien minuten passeerden er 356 auto’s. In 287 zat 1 persoon.

De A-27 bij Utrecht vulde veertig jaar geleden een missing link in ’s lands snelwegennet. Dat net was op de landkaart getekend en rücksichtslos aangelegd. Als je met een zwarte stift de geplande snelwegen rond Utrecht tekende, verdween de stad onder het inkt.

De missing link zou landgoed Amelisweerd doorsnijden, protestanten klommen in de bomen en vlak voor de rechter uitspraak deed, liet Rijkswaterstaat het bos op het tracé alvast kappen, zodat er niets meer te beschermen was. Natuurbescherming is een achterhoedegevecht – het hoogst haalbare is handhaving van de bestaande toestand, maar het gevaar kan altijd toeslaan. En als het illegaal toeslaat, kan geen boete de schade ongedaan maken.

Nu wordt er al een tijd gebakkeleid over verbreding van datzelfde stukje A-27. Dit maal is het geen missing link, maar een flessenhals. De weg heeft nochtans maar liefst tien rijstroken. Er moeten er  vier bij – een heel gedoe, want het stukje door het landgoed is verdiept aangelegd, in een zogenoemde bakconstructie.

Bijna niemand wil die wegverbreding, zelfs de VVD maakt er geen (flessen)halszaak meer van. Utrecht wil het ook niet – de stad heeft tenslotte al een wegennet van Los Angeles-achtige allure. En het zou nooit genoeg zijn – over veertig jaar moeten er weer vier rijstroken bij. Een goedkopere oplossing is verlaging van de maximum snelheid. Tol heffen levert zelfs wat op. Zul je zien dat al die eenzame automobilisten ineens overstappen op carpoolen of ander vervoer.

Het protest tegen asfaltering van Amelisweerd wordt gesymboliseerd door de Markiezeneik aldaar. Die moet met achthonderd andere bomen wijken voor de snelweg. De 220 jaar oude reus is genomineerd voor de verkiezing tot Europese Boom van het jaar. Stemmen voor deze boom kan tot 1 maart 2023 op  treeoftheyear.org/vote.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 9 februari ’23)