Een wandeling door Nationaal Park het Drents-Friese Wold is op een zonnige dag geen straf. Maar als vogelliefhebber vind ik het er alarmerend stil. Zelfs geen koolmees zie ik in het bos, geen graspieper op de hei, geen meerkoet in het ven. Niets.

Ook de wind is stil. De stilte wordt slechts verbroken door fietsers, hardlopers, wandelaars, honden. De mensendrukte valt echter mee, het is een door-de-weekse ochtend, er gaan minuten voorbij zonder gezelschap, in een uur kom ik dertien mensen tegen. Op zondagmiddag wandel ik alleen als men mij ertoe dwingt. Het nadeel van een weekdag echter is dat er gemaaid en gehakt wordt. Vaak dacht ik: pech zeg, dat ze uitgerekend hier en nu met hun gigantische machines door het bos rauzen. Inmiddels weet ik dat de kans klein is dat er in een natuurgebied niet met machines gerausd wordt. Kappen, dunnen, oogsten, verjongen; geef het een naam. Hout hakken wordt soms zelfs ‘bosherstel’ genoemd.

Toch vind ik de wandeling prettig. Het vriest in de schaduw en de lucht prikkelt mijn wangen. In de zon warmen die weer op. Het zonlicht strijkt langs de bosrand van berken, sparren, dennen en lariksen. Een fraai decor rond de volledig met pijpenstrootje overwoekerde hei. Pijpenstrootje heet zo omdat die lange dunne Goudse pijpenstelen uit vervlogen eeuwen rond een lange halm van deze grassoort werden geboetseerd, alvorens ze de oven in gingen. Tijdens het bakken schroeide het strootje weg en kreeg de pijpensteel een rookkanaal. Pijpenstrootje doet het goed onder een deken van stikstof, en daarom veranderen alle heidevelden in grasvelden, tenzij er geplagd wordt met, uiteraard, lawaaiige machines.

Pijpenstrootje vormt stevige pollen waar je over kunt struikelen, maar ook met een droog blijvend achterwerk op kunt zitten. Dat doe ik als ik mijn boterhammen eet, onderwijl rond spiedend. Hoog vliegen ganzen over en een buizerd. Toch nog wat vogels!

(Natuurdagboek Trouw maandag 13 februari ’23)