In het noorden van Kopenhagen ligt een kilometerslange groenstrook, Utterslev Mose genaamd. Dat zagen we op de plattegrond. Het leek ons een aardige wandeling, na twee dagen steen. We namen de stadsbus, sjokten een eindje langs een autoweg en zie: daar strekten glooiende velden, bossen, meren en rietvelden zich uit.

Het begon te miezeren en we hadden wind tegen. We hadden beter in omgekeerde richting kunnen lopen, maar nu zouden we eindigen bij de Grundtvigskerk. Dat futuristsche godshuis uit de jaren ’20 leek ons een goed einddoel. Dus trotseerden we wind en regen en sjokten we voort. Bij zulk weer richt de blik zich naar beneden. Daar bloeiden nog allerlei bloemen, pal naast het pad. Duizendblad, witte en rode klaver, melkdistel en paardebloem, witte dovenetel, leeuwentand en een roze bloem die we niet konden thuisbrengen. We hebben hem ook niet thuisgebracht, maar laten staan.

Vanuit een omgevallen wilg steeg een buizerd op. Er priegelden mezen en vinken door de struiken en er hipte een roodborstje voor ons uit. Door het gras waggelden grauwe ganzen, in bomen zaten aalscholvers en op de meren dobberden meerkoeten, knobbelzwanen, kuifeenden, wilde eenden en futen.

Niets bijzonders. Ik had noordelijke soorten verwacht. Zaagbekken bijvoorbeeld, roodhalsfuten of brilduikers. Zelfs geen smienten zagen we. Met de kennis van nu hadden we geweten dat die allemaal in de buurt van Hollandse pluimveefokkerijen overwinteren.

Utterslev Mose is geen aangelegd stadspark, maar een restant hoogveen. De stad is er omheen gegroeid. Er zijn nog resten van dorpen te vinden, ouder dan de stadsuitbreidingen waardoor ze zijn opgeslokt. De weg was makkelijk te vinden. We zagen de Grundtvigskerk al van verre oprijzen.

Natuurdagboek Trouw donderdag 11 dec. 2014)