De tuin van mijn 93-jarige moeder, een oase van wilde planten en boompjes te midden van een doodse rij tuintjes vol gemillimeterd gras, kaal zand, en tegels die verdacht vrij zijn van sprietjes en mosjes, moest gefatsoeneerd worden. Er kwam een brief van de huisbaas. Moeder woont in het aardbevingsgebied in een aanleunwoning die vanwege de glorende zak aardbevingsgeld verbouwd of zelfs herbouwd wordt. Daar kwam eerder al een brief over. Wellicht moet de woning op stel en sprong verlaten worden. Voor die tijd dient de tuin veranderd te worden in een even keurig opgemaakt sterfbed als de omgeving. Zo niet, dan wordt 950 euro in rekening gebracht.

Voor de zekerheid rukte ik uit met snoei- en takkenschaar, spa en bats. Eerst sjorde ik een batterij plantenpotten opzij, gooide lekke drinkbakjes weg en zette een op de grond staand nestkastje in de schuur. Toen kon ik vrijuit raggen. Ik ontdekte verloren gewaande gereedschappen, een nest van spinselmotten, een oud vogelnest, ooit door mijzelf geplante adderwortels en een paar aronskelken. Bij het terugdringen van drie kubieke meter klimop wolkte er zoveel stuifmeel op, dat ik tot in mijn diepste krochten een stofnest werd. Er hielp geen hoesten aan, zo moet hooikoorts voelen.

Om mij heen vloog een hommel. De hommel draalde rond in de hoek waar ik met plantenpotten had gesleept. Hij leek de weg kwijt. Ik zou toch niet zijn nest verplaatst of de ingang afgesloten hebben? Er verscheen een tweede hommel. Kleine hommels waren het, zwart met geel: weidehommels. Daar was nummer drie. Steeds meer hommels kwamen thuis en leken de kluts kwijt. Ik sjorde wat aan potten maar vond geen nest. Net nu hommels het toch al zo moeilijk hebben, vanwege de droogte.

Thuis las ik dat weidehommels vaak bovengronds nestelen, ‘bijvoorbeeld in nestkastjes’. Meteen belde ik mijn moeder. Ze had het al ontdekt, er vloog een hommel rond de kast die weer op zijn oude plek stond. Wat een opluchting, de weidehommels zijn gered. Nu mijn moeder nog.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 5 juni ’18)