Ik wandel door de Amsterdamse Waterleidingduinen. Ik hou van dat gebied, al vind ik dat er te veel damherten lopen, die bijna alle bloemen opeten. Die herten zijn ooit losgelaten, om er vervolgens op te schieten, maar die jacht werd gestaakt, de herten verloren hun schuwheid en de duinen werden een hertenkamp.

Sinds kort worden er weer herten geschoten, waar gedoe van kwam. Herten zijn heilig.

Ik vind damherten prachtig, maar ik betreur het als er zoveel zijn, dat er voor andere dieren geen voedsel en ruimte overblijft. Ooit werd de natuur beschermd tegen veehouderij, nu lijkt de natuur wel bedoeld om vee in te houden. Noem mij een natuurgebied zonder uitgezette herten, paarden, koeien of schapen.

Paarden zijn ook heilig, en daarom zijn vijftig van de vijfhonderd paarden in de Oostvaardersplassen naar Wit-Rusland verhuisd. Waarschijnlijk is de kudde weldra aangegroeid en moeten er opnieuw knollen naar de Belorussen. Misschien krijgen we er wel citroenen voor terug. Daar zullen de paarden ook niet stil zitten, en wat zou er gebeuren als ze Wit-Rusland kaal grazen? Pief-paf-poef.

Zouden Wit-Russische dierenvrienden tegen afschot protesteren? In Wit-Rusland is protest verboden en neemt de overheid soms wraak met de doodstraf.

Wij Nederlanders maken geen heilige dieren dood, dat laten we de Russen doen. We kunnen die damherten daar ook wel heen sturen.

In de Amsterdamse Waterleidingduinen zie ik damherten hier, damherten daar. Er zijn hindes met jongen, we zien herenclubjes. Weldra begint het bokkige geknok om de vrouwen weer.

Ik volg een smal paadje en steek een breed pad over, waar gezinnen met buggy’s wandelen. “Je moet deze kant op”, zegt een moeder, “daar zijn veel hertjes.”

Hertjes. Moeder hoeft maar één keer belaagd te worden door een bronstige hertenbok, en ze zegt nooit meer “hertjes”.

“Dan neem ik een ander pad”, zeg ik glimlachend, “ik kan geen hert meer zien!”

(Natuurdagboek Trouw donderdag 3 oktober ’19)