Zoon en ik zoeken bij Cadzand-Bad naar de haaientanden waar deze badplaats bekend om staat. In het dorp zijn haaientanden van chocola te koop en er staat een reuzenhaaientand als standbeeld. Het is een monument  ter nagedachtenis geworden, want de bijna 50 miljoen jaar oude bodemlaag met de haaientanden is rigoureus bedolven onder dikke lagen opgespoten zand. We vinden er niet één. Wonderlijk dat een badplaats één van zijn toeristische trekpleisters om zeep helpt.

Wij proberen het aan de Belgische kant, waar we vanuit Knokke langs het strand naar de Nederlandse grens lopen. Geen tanden, maar het is ook al vloed, springvloed zelfs. Ik stuur een berichtje naar mr. Haaientand Michel van Roon uit Haren, die al jaren naar de meest zuidwestelijke marge van ons land reist om haaientanden te zoeken. En wat blijkt? Michel is in de buurt! Hij legt uit waar we kans maken. Vanuit het enorme bezoekerscentrum in het Belgische Zwin kun je via het fietspad naar zee lopen. Of, zoals wij deden, vanuit Knokke over het strand. Knokke torent boven de duinen uit. Het is een badplaats die met de Nederlandse badplaatsen wedijvert wie de lelijkste betonkolossen heeft. Vanuit zo’n flat heb je zeezicht en wie erachter woont heeft pech.

Wij zijn al op het door Michel aangeprezen strand geweest, en gaan de volgende morgen opnieuw, nu met eb. Michel komt ook, tien minuten na ons. We hopen iets te vinden voordat de maestro arriveert. En waarachtig, beiden vinden we een prachtige tand!

Het aandachtige speuren, op één ding geconcentreerd, heeft iets meditatiefs. De weidse zee en frisse lucht maakt het helemaal ontspannend. Na twee uur hebben we vijfentwintig haaientanden en dertien roggenkaakjes gevonden, de meeste even zwartglanzend als de steentjes die er ook liggen. Zoon vindt een rugwervel van een haai of rog uit de oertijd, iets waar zelfs Michel van onder de indruk is.

(Natuurdagboek Trouw maandag 30 okt. 2017)