In Groningen zijn ze nog niet; daar maken we ons nog druk om de buxusmot. Maar toen ik door het Bargerveen en rond het Naardermeer wandelde, deden de rood-witte linten en waarschuwingsborden me terugdeinzen. Hoedt u zich voor de eikenprocessierups!

Ik zag de nesten zitten, er bewoog niets, de rupsenprocessies waren al vertrokken. Maar hun “miljarden brandhaartjes”, zo las ik op internet, doen ongezien hun werk. Ze lijken deel uit te maken van een complot ter vernietiging van de argeloze wandelaar, als een soort radioactieve straling – je ziet er niets van, maar na afloop kom je lelijk op de koffie: jeuk en tranende ogen.

Nederland wordt zwaar getroffen. Tussen de codes rood door zucht ons land onder bereklauwen, duizendknopen, teken, zonnebrand, (Aziatische) hoornaars, terror-oehoes, boze buizerds, blauwalg, kwallen, pollen en buxusmotten en dan krijgen we die eiken-fokking-processierups er ook nog bij!

In Noordwest-Pakistan, waar ik een paar jaar werkte, gebeurde nooit wat. Okee, je had er amoeben en salmonellen, schorpioenen en cobra’s, beren en panters, politie en andere struikrovers. Er stond ook één waarschuwingsbord. Aan het einde van de vallei waar ik woonde, diep in de Hindu Kush, stond langs het pad te lezen: “do not go further, for the forest beyond is dense”. Maar niemand had het over wespen, teken of rupsen.

Het voordeel van de gevaren in de Nederlandse natuur is dat ze het aantal wandelaars doen verminderen, zodat ik zelfs op zondag niet in een wandelfile liep. Na de wandelingen kreeg ik een paar jeukende bultjes, een soort muggenbultjes. Muggen kwam ik in dat hoog- resp. laagveenmoeras niet tegen, dus misschien waren het rupsenhaarbultjes. Eén dag praatte ik hees en had ik een haartje in mijn keel, maar of dat een rupsenhaartje was?

Om de spanning erin te houden staat de volgende kandidaat al klaar: de dennenprocessierups marcheert ons land binnen!

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 26 juli ’19)