Dat blauwe reigers niet altijd mensenschuw zijn, is me bekend. Zeker in Amsterdam weten de statige stappers zich soepel in hun door mensen gemaakte omgeving te plooien. Ik weet het, maar meemaken is iets anders dan weten.

Vanwege een verjaardag was ik met familieleden in het Vondelpark. In de namiddagzon liepen we onder stervende essen, kalende iepen en beschimmelende kastanjes. De krijsende schichten van parkieten vlamden knalgroen in de avondzon. Langs het pad stonden twee reigers.

Overal staan wel eens reigers langs het pad. Bij nadering vliegen ze weg. Ik verwachtte dat deze ook zouden wegvliegen. Ik besefte die veronderstelling pas, toen ze het tegendeel deden.

De reigers stonden zo’n zes meter van elkaar. Ze lieten uit niets blijken dat ze ons opmerkten. Waarschijnlijk waren wij voor hen even oninteressant als de ons passerende fietsers voor ons. Je ziet ze wel, maar ze doen er niet toe.

De dichtstbijzijnde reiger rechtte zijn hals onmiddellijk toen een jonge, onaangetrouwde neef zich losmaakte van ons groepje en recht op de reiger afliep. Dat de reiger alert werd, sprak vanzelf. Maar tot mijn verrassing zette hij zich niet af, om met een sprongetje op de vlucht te slaan. Integendeel, hij rende op de neef af, die zelf terugdeinsde. Een reiger op nog geen halslengte afstand kan intimiderend zijn.

De reiger maakte de indruk te denken dat neef iets lekkers wilde presenteren. Geef de oude vrouwtjes de kost, die in het Vondelpark reigers voeren! Zo’n reiger ziet het verschil tussen een passerende en naderende wandelaar beter dan het verschil tussen een oud vrouwtje en een onaangetrouwde neef.

De tweede reiger snelde toe, vermoedelijk om niets te hoeven missen, en stortte zich op de eerste. Die rende weg, evenals neef, ieder in een andere richting. De tweede reiger schudde zijn hoofd even en bleef toen statig staan.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 26 sept. 2017)