Het is me wat met die kauwtjes. Als ik ze onbekommerd laat smullen, kost het me drie euro per dag, want ik serveer de vogels geen met vergif behandeld plofzaad, maar kwaliteitsspul met dode meelwormen erin. Hoe die meelwormen dat vinden, daar sta ik gemakshalve maar niet bij stil.

Ik zou het tegenstrijdig vinden vogels met chemicaliën behandeld zaad te voeren, waar elders insecten en dus vogels van doodgaan.

De keerzijde is dat die kauwen me blut eten. Eten? Nou, hooguit een kwart. De rest raggen ze overboord – op tafelmanieren kun je kauwen niet betrappen. Op de grond scharrelen houtduiven, tortels, vinken en merels de gemorste korrels op, maar veel ontkiemen ook tot graanhalmen of liggen te rotten.

Ik vind kauwen leuk en laat hen onbekommerd onder mijn dakpannen broeden, al leidde dat tot lekkage, lawaai en takkenhopen op de stoep – nestelen doen ze even slordig als eten.

Elke morgen komen er vijf kauwen langs om het actuele voedselaanbod te inventariseren. Lezers hebben mij creatieve constructies geschetst, waarmee ik kauwen de toegang kan ontzeggen. De vetbol bungelt inmiddels aan een koord van een halve meter, deels omhuld door een rietje, omdat ze de bol anders naar boven hengelen. Het voederhuisje heb ik voorzien van een voorhang van gaas.

De kauwen vonden een manier om aan dat gaas te hangen en met een bewonderenswaardig lenige manoeuvre toch bij het zaad te kunnen. Op den duur negeerden ze mijn woeste gebaren, want ik beet toch niet door.

Vanmorgen heb ik het gaas dusdanig bevestigd dat er volgens mij geen kauw doorkomt.

Ik lichtte mijn hielen en daar kwamen ze. Heeft baasje de bak bijgevuld? Drie keken toe, terwijl twee kauwen het gaas van alle kanten inspecteerden. Ze trokken onderzoekende gezichten. Ze moeten geconcludeerd hebben dat het een verloren zaak was, want ineens vlogen ze alle vijf weg, en kwamen niet terug. Twee koolmezen grepen hun kans.

(Natuurdagboek Trouw maandag 11 maart 2019)