Uit Oudeschild op Texel vaar ik mee met garnalenvisser Frido Boom het Marsdiep op. Een excursie van de Vereniging van Wetenschapsjournalisten. Frido’s TX10 is een omgebouwde kokkelzuiger. Vroeger kon je er wadbodem mee opzuigen en daar de schelpdieren uitzeven. Dat mag niet meer vanwege bodemverstoring en omdat schelpdieren de hoofdmaal vormen voor scholeksters, eidereenden en kanoetstrandlopers.

Ook de garnalenvisserij ligt onder vuur in de Waddenzee. Niet omdat de garnaal een bedreigde diersoort is. Garnalen zijn er meer dan ooit. Ze planten zich razendsnel voort en de laatste jaren zwemmen er nauwelijks kabeljauwen de Waddenzee in. Kabeljauwen eten garnalenbroed.

De garnalenvisserij ligt onder vuur, omdat de Waddenzee één van de belangrijkste natuurgebieden ter wereld is. Hij valt onder alle natuurbeschermingsrichtlijnen die je kunt bedenken. En dus mag er geen commerciële exploitatie zijn, vinden sommige natuurbeschermers. Geen visserij dus.

Nu mag dat wel. De garnalen worden gevangen met een ingenieus dubbel visnet, waarin niet de grote vissen blijven zitten, maar juist de kleine garnalen. De rest zwemt er dankzij een zeeflap weer uit (zeef-lap). Maar takelt Boom de bijvangst aan boord, om ons te laten zien wat er zoal leeft, tien meter onder de kiel.

Hij haalt met de garnalen een pandemonium aan geglibber en gewriemel op. Schollen, scharren, tongen, wijtingen, knorhanen, rode ponen, zwemkrabben, een zeenaald en een zandspiering verdringen zich in de ondiepe bak zeewater. Ze leven nog. Een zwemkrab gaat een scholletje te lijf, een wijting zwemt op zijn zij, de garnalen dragen allemaal kuit.

Samen met twee kinderen gooi ik een tong en een rode poon overboord, bij wijze van sentimentele reddingsoperatie. Ja, ze leven nog, maar niet lang. Een luchtmacht van mantelmeeuwen stort zich erop.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 3 juni 2015)