Een jaar bevers kijken
Na een novemberweek, waarin bijna een meter regen viel, stond het water in de Maas hoog. Later die winter volgde het smeltwater. Weer rees de Maas, nu nog hoger. Bever-liefhebber Willy de Koning ging kijken hoe het een beverburcht verging. Ze voelde zich ramptoerist, schrijft ze in Avonden aan de waterkant (KNNV Uitgeverij, €14,95). Sinds ze in de zomer van 2007 in de Biesbosch onverwacht een bever zag, is De Koning verslingerd aan dit ‘aaibare’ dier, zoals ze zelf zegt. Ze zien er weliswaar uit als reuzencavia’s, maar bevers zijn een meter lang, nog afgezien van die klapstaart. Ik zou aaigewijs voorzichtig zijn met die beiteltanden, maar ik zag laatst een foto van iemand die een wilde bever in zijn armen droeg. De drager had niet eens handschoenen aan. Het zijn dus goedmoedige dieren, maar wel schuw, ze zullen zich nooit vrijwillig laten aaien.
In Limburg werden bevers uitgezet langs de Maas en die bouwden imposante burchten. Het zijn enorme takkenhopen, die burchten. De Koning woont in Limburg en weet er langs de Maas diverse te vinden. Ze ging dus als ramptoerist kijken hoe het met de bevers ging, toen het water nogmaals was gewassen. De burcht was weggevaagd. Sommige bevers waren gevlucht naar hoger land. Maar niet alle. De Koning zag er verschillende ‘in een dikke kluwen rotzooi die in de bomen was achtergebleven’, schrijft ze, ‘rietstengels, zwerfvuil en takken. Ze hadden er een holte in gemaakt’.
En zo doet ze in haar leuke boek verslag van een jaar lang bevers kijken. Ze heeft ook films over bevers gemaakt: europesebever.blogspot.nl / willydekoning@home.nl.