Gijsje Gans

Laatst kreeg ik van Margriet Prins een kinderboek toegestuurd. Het ging over Gijsje, een tamme wilde grauwe gans die ze had geadopteerd, toen ze in de haven van Medemblik woonde.
Ik had dat boek al, ik kreeg het eerder toegestuurd van de auteur Lieke van Duin. ik meende zelfs dat ik er iets over geschreven had in deze rubriek. Maar dat is niet zo. Ik schreef eerder iets over een ander kinderboek van Van Duin. Niet over Gijsje. Ik had het boek wel en herlas het, met zoon van 10, die zich er niets meer van herinnerde. Waarschijnlijk heb ik het hem niet eerder voorgelezen, ik vergeet zulke dingen, de voorleesboeken zijn niet bij te benen.
Enfin, ik las voor, hij luisterde geboeid. Het leek mij een braaf, zelfs zoetig boekje, maar dat viel reuze mee. Het is goed geschreven, en mooi geïllustreerd door Sandra Klaassen. We hadden het zomaar uit. Lezers annex luisteraars vanaf een jaar of zes lijken me geschikt voor dit boekje (Lemniscaat, €12,50).
De auteur is bevriend met Max, Paul en Margriet, die Gijsje adopteerden. Het is dus een waar gebeurd verhaal. De gans waggelde door de haven, wist voor welke hond ze moest oppassen en voor welke niet. Voor de hond van de hoofdpersonen was Gijsje niet bang, integendeel. Gijsje was jaloers als die hond geaaid werd en drong dan zelf aan op een knuffel. Zo begon het. Hoe het eindigt, verklap ik niet, maar de kans dat u al voorlezend een brokje wegslikt en uw neus moet snuiten, is aanzienlijk.
Gijsje is nu dood, maar er staat een standbeeld van haar in de haven van Medemblik.