Laatst schreef ik over de aardster die ik na het doorzagen van een ijzeren paaltje vond. Aardsterren zijn aparte paddestoelen. Alle paddestoelen zijn apart, maar aardsterren zijn nog aparter. Ze bestaan uit een bolletje met een kraag erom. Die kraag opent zich in punten alle kanten op. Hoewel de meeeste soorten zo’n kraag hebben, heet er maar één gekraagde aardster. Dat is de gewoonste van het stel, hij heeft geen zeer specifieke groeiplaats nodig zoals andere aardsterren. Hij heet gekraagd omdat ie een tweede kraag heeft, zonder punten.

De aardster die ik vond had één kraag en was dus een andere soort, een zeldzame. Ik vond hem op de kleine aardster lijken, vooral qua formaat. Hij lag onder een doornstruik, los op de grond. Dat is niet ongebruikelijk, las ik intussen in de nieuwste Natura, het natuurblad van de KNNV. Lex Kreffer schrijft daarin dat droge aardsterren soms wegrollen, met de kraag omhooggevouwen om het bolletje. Daardoor kunnen de sporen verderop belanden. De sporen dwarrelen uit het bolletje, dat dankzij een kurkachtige binnenkant beter bestand is tegen uitdroging dan andere zwammen. In de regen zwelt ie weer op.

Een aardsterkenner op waarneming.nl dacht dat het een peperbus was. Ik niet, want peperbussen lijken echt op een peperbus en deze niet. Deze had een grijze, pokdalige kraag, ik dacht omdat ie oud en vies was. Hij was door verdroging ineengeschrompeld. Ik stuurde hem op naar de kenner, Luc Knijnsberg, en die wist er wel raad mee. Hij maakte hem vochtig en de aardster zwol op. Gezien de pokdalige onderkant bleek het een ruwe aardster. En die groeit onder doornstruiken.