Het is een zonnige vrijdag. We wandelen door de duinen en we zijn niet de enigen. Sommigen wandelen gedrieën naast elkaar en zijn zo met elkaar of zichzelf bezig, dat ze niet lijken te merken dat wij ze tegemoetkomen. We komen ze tegemoet door met een boog om ze heen te lopen. Zelf wijken ze geen duimbreed. Misschien hopen ze op een virale besmetting, misschien leven ze zo in zichzelf gekeerd, dat ze nog nooit van anderhalve meters hebben gehoord; je weet soms niet wat er in mensen omgaat.

Wij lopen van het pad af naar een grazige plek, spreiden een kleed uit en vlijen ons neer. Er fladdert een oranjetipje, er zingt een nachtegaal in een bloemrijk geurende meidoorn, een buizerd zweeft over.

Ineens landt er een kever op mijn knie. Een kever van ruim een centimeter, in een gestroomlijnde sigaarvorm. Een kniptor. Ter bevestiging leg ik de kever op zijn rug. Bij mijn aanraking klapt hij zijn pootjes in als een vliegtuig zijn wielen, zodat ie er nog meer als een sigaartje uitziet. Een mestkever die op zijn rug belandt, graait de rest van zijn leven zinloos met zes pootjes in de lucht. Zo niet een kniptor.

‘Klik!’ hoor ik, en de kever schiet omhoog. Hij komt op zijn pootjes terecht. Hij klimt naar mijn knie en vliegt weg. Kniptorren kunnen zichzelf vanuit rugligging met een hendel in hun nek lanceren, maar om te vliegen klimmen ze eerst naar een hoog punt. Opstijgen vanaf de grond lukt ze niet.

Er zijn veel soorten kniptorren. Ze zijn helaas bekender als larven: ritnaalden genoemd, waarvan sommigen gras of gewas eten, en dus op vergif kunnen rekenen. De kniptor op mijn schoot heeft geen Nederlandse naam, het is een Prosternon tessellatum.

Als je van het pad afgaat, loop je in de duinen het risico op een andere besmetting, met een bacterie, geïnjecteerd door een teek. Bij ontdekking van de eerste teek wil mijn geliefde opstappen. We hervatten onze tocht tussen de wandelaars.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 26 mei ’20)