Eén van de zeer weinige broedvogels van het platteland die het volhouden zonder slinkende aantallen, zijn gele kwikstaarten. Deze prachtige zangvogels arriveren eind april en begin mei uit het zuiden. Dan zijn overal op velden met koeien, paarden en schapen de kwikstaarten met hun knalgele buikjes te bewonderen. Ze broeden op de grond tussen gras, en later in de zomer, als ze aan hun tweede leg beginnen, meer in akkers.

Gele kwikken lijken qua vorm, formaat en kwikkende staart op witte kwikken. Ze hangen graag rond grazend vee. Ik zie ze het meest op dijken waar schapen grazen. Dan hippen ze rond de poten, om opgeschrikte insecten op te happen.

Gele kwikstaarten zijn er in soorten en maten. Grote gele kwikstaarten zijn een heel andere soort, met een heel andere leefstijl. Maar van gele kwikken bestaan in Europa diverse ondersoorten, zoals de Balkan-gele, de Iberische gele, de Noordse gele en de Engelse gele kwikstaart. Onlangs is de Engelse ondersoort tot aparte soort gepromoveerd. Hij heet nu Engelse kwikstaart, zonder geel, al is ie met zijn gele kop nog geler dan de onze met hun grijze kop. In Nederland trekken regelmatig Noordse door, met een zwarte kop.

Tot twee keer toe zag ik dit voorjaar een gele kwik met een gele kop tussen de grijze koppies: een Engelse! Die had ik wel in Engeland maar nooit in Nederland gezien, en nu zag ik er zomaar twee na elkaar! Op Facebook plaatsen kennissen foto’s van hun waarnemingen en daartussen zag ik warempel ook twee Engelse kwikken, wat mijn kennissen niet eens opgemerkt hadden; die waren al blij dat ze eens een gele kwik hadden gekiekt. Kennelijk trokken er veel Engelse door.

En niet alleen Engelse gele, maar ook Engelse witte kwikken. Twee keer deze lente zag ik een witte kwikstaart met een zwarte rug: bij Petten en op Schier. Onze witte heeft een grijze rug. Dit was een rouwkwikstaart, de ondersoort van de Britse eilanden.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 22 mei ’20)