Als ik vanuit Zeeuws-Vlaanderen de grens naar West-Vlaanderen oversteek, verandert het landschap meteen. Is het Zeeuws-Vlaamse landschap al iets minder aangeharkt dan de rest van Nederland, het West-Vlaamse landschap in België is een verademing na het steriele Nederland.

De weg is gezoomd met populieren en slingert langs stokoude hoeves door graslanden met vleeskoeien. Oude dijken geven reliëf aan die weilanden – glooiingen die in Nederland zouden worden platgewalst. Kleine hoogteverschillen zorgen voor verschillen op de meter: wat vochtiger onderaan, wat droger bovenop, koeler op de noord-, zonniger op de zuidzijde. Dat uit zich in andere bloemen en insecten. Oneffenheden geven bovendien dekking aan vogels en kleine zoogdieren, die er holletjes in kunnen graven.

Op de akkers staat zomerkoolzaad en maïs. Maïsvelden zijn de gierputten van de intensieve veehouderij. Ook België offert zijn landschap op aan productie voor de export en winst voor de agro-industrie, maar gaat daarin lang niet zo extreem te werk als Nederland. De Vlaamse maïsstoppels zijn niet allemaal ondergeploegd of met glyfosaat vergiftigd, dat is tegenwoordig al heel wat.

Ik ben de grens nog niet over of ik zie de ene torenvalk na de ander, overal stappen ooievaars rond, een buizerd zit op een paal en laat zijn vleugels hangen en in een sloot staan nog twee late lepelaars zich voor te bereiden voor hun herfstreis naar West-Afrika.

Er valt voor die vogels kennelijk iets te halen. Bourgondisch België!

Dat Vlaanderen een paar honderd kilometer zuidelijker ligt dan Groningen, is te zien. Er zijn meer bomen die nog in blad staan, en meer bloemen in bloei. In een berm tref ik bloeiende ooievaarsbekken aan, op een oude kademuur spoorbloemen en in een sloot kattenstaarten. Die ooievaarsbekken zijn knopige ooievaarsbekken, een verwilderde tuinplant. Als ze zijn uitgebloeid, krijgen ooievaarsbekken hun kenmerkende neuzen. Prikneuzen worden ze ook wel genoemd, wat een toepasselijkere naam is.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 26 okt. 2017)