Eelt onder de voet

Eelt onder de voet

Ekster. Foto Koos Dijksterhuis
Ekster. Foto Koos Dijksterhuis

Toen ik eens een likdoorn meende te hebben, bleek er onder de dikke eeltplek op mijn voetzool een in de voet verzonken wrat schuil te gaan. Het pakte hetzelfde uit als een likdoorn, wat in wezen een in zichzelf gekeerde eeltbult is. Zoiets doet bij iedere stap zeer, dus ik liet de wrat telkens bevriezen en kon dan twee dagen niet op de brandblaar staan. Het bevriezen werkte trouwens alleen als ik eerst zelf het eelt wegsneed. En dan nog kwam de wrat steeds terug, tot ie ineens vanzelf verdween.

Laatst trapte ik op het strand van Schiermonnikoog in een lange, dunne, scherpe splinter van een Amerikaanse zwaardschede. Ik meende dat er een stukje was achtergebleven, maar kon het met mijn mesje, vingers noch ogen vinden. Toen ik na tien dagen nog steeds kreupelde, kon de dokter ook niets vinden, ondanks een pincet en een vlijmscherp mesje in de vorm van een piepklein kromzwaardje. Ik voelde er weinig van, zo dik was de eeltlaag waar ze doorheen moest. Ze zei dat het op een likdoorn begon te lijken. Ik kocht likdoornpleisters.

Hoezeer ik ook van lange wandelingen houd, ik beperkte mijn gestap en zat veel te werken voor de open tuindeuren, met zicht op de vogels die het terras in de gaten hielden vanwege mogelijk strooisel. Een ekster plofte op de tuintafel en loerde om het hoekje. Eksters staan bekend als brutaal, maar zijn juist schuw, omdat iedereen ze haat vanwege de lieve zangvogelkuikentjes die ze eten. Dat staan we alleen onze katten toe. Eksters staan ook bekend als dief van glimmende objecten.

Het kromzwaardje van de dokter glom, maar het lijkt me kras dat een likdoorn daarom eksteroog heet.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 8 aug. 2014)

DELEN
Reacties zijn gesloten.