Begin mei strompelde er een Sint-Jacobsvlinder door onze tuin. Hij of zij was beschadigd, kon niet vliegen, en maakte niet de indruk dat hij de dynastie van Jacobus zou voortzetten.

Vorig jaar zag ik maximaal één Sint-Jacobsvlinder tegelijk in de tuin, en voor het voortbestaan van dynastieën zijn er minstens twee nodig, van verschillende sekse nog wel. Ik heb een paar zwartgeel gestreepte rupsen van Sint-Jacobsvlinders laten inkwartieren. Die eten Jacobskruiskruid en alleen als die op zijn, zetten ze hun lange tanden in andere kruiskruidsoorten.

’s Zomers raakten de Jacobskruiskruiden inderdaad op. De rupsen waren toen wel uitgegeten en verlieten hun voedselbron. Ze werden geacht zich in te graven om als pop de winter in te gaan, maar sommige sjouwden hardnekkig het terras op. Ik was benieuwd of er veel poppen zouden blijven leven, teneinde zich in de lente te ontpoppen als nieuwe Sint-Jacobsvlinders. Als het bij die ene strompelaar bleef, zou ik maar weer wat rupsen van buiten halen. Voor de laatste keer, want ik wil de natuur in mijn tuin niet dwingen.

Na terugkeer van een week Schiermonnikoog fladderde er zowaar een Sint-Jacobsvlinder rond. Was de strompelaar opgeknapt? Onwaarschijnlijk – vermoedelijk is die door een mees of merel uit zijn lijden verlost. Dan was er dus een nieuwe.

’s Morgens zag ik hem onderaan een kromme grashalm hangen. Bij regen zat ie daar ook. Dinsdagochtend regende het en zag ik niet één, maar twee Sint-Jacobsvlinders in het gras, roerloos wachtend op zonniger tijden. En twee meter verder verried een felrode vlek dat er een derde Sint-Jacobsvlinder was, hangend aan een andoornblad. Gras is een understatement voor ons met ratelaars, ooievaarsbekken, beemdkronen, andoorns en vogelmelken opgefleurde gazonnetje. Genoeg nectar voor vlinders.

Genoeg Jacobskruiskruid ook, in opkomst. Ik hoop op eitjes en kijk uit naar de zwartgeel gestreepte rupsen.

(Natuurdagboek Trouw maandag 30 mei ‘22)