In Trouw las ik dat de Partij voor de Dieren protesteert tegen een spookhuis dat een terrarium met krekels tentoon wil stellen. Het zou niet zijn wat de krekels willen en inderdaad hebben krekels er niet zelf voor gekozen. De insecten hebben ook niets te kiezen, ze danken hun bestaan aan de mensen die ze kweken.

De krekels komen van een dierenhandelaar. In dierenwinkels worden krekels verkocht. Die hebben ook als eindbestemming een terrarium, maar dan een dat al bewoond wordt door reptielen of amfibieën. Levend worden de krekels geserveerd. Wat een mazzel hebben de krekels in het spookhuis dan!

Als krekels niet in terraria gekweekt en gehouden worden, worden ze helemaal niet meer gekweekt en gehouden. Deze dierenliefde schiet z’n doel voorbij. Dat schiet dierenliefde vaker. Ik vroeg eens een veganist of hij de koeien in de wei niet zou missen, als niemand zuivel, vlees of leer zou kopen. Daar had hij nooit over nagedacht. Hij meende dat we ook wel koeien voor de lol konden houden. Yeah right!

Als je koeien voor de lol mag houden, waarom mag je krekels dan niet voor de lol houden? En katten dan? Zo’n kat lijkt me beter in staat tot zelfreflectie dan een krekel. Katten zijn van nature in eenzaamheid levende roofdieren, die tot een bestaan van sociaal huisdier gedwongen worden, uitsluitend voor de lol van het baasje. Als het houden van krekels dierenmishandeling is, is het houden van katten dan geen veel ernstigere dierenmishandeling?

Er bestaan tv-programma’s waarin mensen geld kunnen winnen door hun hoofd in een bak krekels, sprinkhanen of kakkerlakken te steken. Een bonus wordt gehaald door een levende krekel op te eten. Als ik me voor krekelrechten zou inspannen, zou ik me eerder daarop richten dan op een spookhuis.

(Natuurdagboek Trouw dierendag 4 okt. 2017)