In Trouw las ik vorige week dat er in de Filippijnen een scheepslading miereneters was ontdekt in een Chinese boot, die vastliep op een koraalrif.

Laatst liep ik over de Zeedijk in Amsterdam en zag ik een winkel in Chinese geneeskunde, of hoe die hocuspocus heet.

Als mensen zich door de sterren of esoterische symbolen willen laten leiden, is dat tot daaraan toe, zolang ze alleen zichzelf ermee schaden. Maar vanwege de Chinese kwakzalverij worden tijgers voor hun snorren en neushoorns voor hun horens uitgeroeid worden. Terwijl die middeltjes evenmin werken als een hap zeewater, een hap taart of een hap gebakken lucht.

Laatst zei een vriend dat zeepaardjes een van de weinige diersoorten zijn, die niet door mensen bevist worden. Hij vergist zich, van gemalen zeepaard menen Chinezen een electie te krijgen. Net als van neushoorn en tijger. Kwakzalfjes.

Ook de ginsengwortel is een Chinees ‘medicijn’. Nu eens niet om een slapjanus mee op te krikken, maar het “werkt stimulerend en regulerend op zowel het centraal zenuwstelsel als het endocriene systeem. Het is binnen de Chinese tonische kruidenleer primair een Chi tonic”, lees ik in de eerste alinea op de eerste website die ik erover tegenkom. Oh, een Chi tonic, dan moet het wel goed zijn voor uw zenuwen. Mij werken zulke leugens inderdaad op de zenuwen. Te meer daar die wortel in het wild al bijna is uitgeroeid.

De Aziatische miereneter wordt ook ingezet tegen vage kwaaltjes. Ik heb zo’n dier gezien in Laos. Hij had een touw om een poot, waaraan een marktvrouw af en toe rukte.

Op het Chinese schip waren ongeveer tweeduizend miereneters ingevroren. Wat een roemloos einde. Voor een kwakzalfje door de gehaktmolen.

(Natuurdagboek Trouw 22 mei 2013)