Doodgravers zijn aaskevers, die de grond onder dode dieren weggraven, zodat die kadavers in de aarde belanden. Na de begrafenis leggen ze hun eitjes in het dode dier. Dan moeten er wel twee individuen aanwezig zijn, een vrouwtje en een mannetje. Indien er meer mannetjes op een kreng afkomen, gaan ze erom vechten.

Die beestjes heten doodgravers omdat ze doden begraven en ze heten aaskevers omdat ze dode dieren eten. Het eerste klopt, het tweede klopt ten dele. Ze lusten wel een hapje van het dode dier waarin ze hun eieren leggen, maar meer nog jagen ze op de vliegenmaden die van dode dieren smullen.

Na de paring moet het mannetje opzouten en waakt het vrouwtje over de kraamkamers met eitjes. Die komen na ongeveer een week uit, waarna moeder ze het rottende kadaver met welluidend getjirp uitlokt, als een rattenvanger van Hamelen. Moeder voert haar larfjes voorgekauwde maden of eventueel hapjes lijk, en na een stuk of vijf dagen van intensieve kraamzorg kruipen de larven in de bodem, waar ze al vrij snel verpoppen, om als kever bovengronds te verschijnen.

Op het strand van Schiermonnikoog zijn genoeg dode dieren te vinden, al dan niet voorzien van een levendig gezelschap maden. Maar doodgravers zou ik er niet verwachten en had ik er tot vorige week ook nog nooit gezien. Helaas was de doodgraver die ik er vond zelf dood. Hij was nog maar pas verdronken, denk ik, want de oranje slingers op zijn schilden glansden fris. Al was dat ook te danken aan het laagje zeewater waar hij inlag. Van dichtbij glinsterden op zijn snuit zandkorreltjes en zoutkristallen.

Er zaten geen garnalen, krabben of zeevlooien bij de drenkeling, wat het vermoeden bevestigde dat het dier nog maar net dood was. Nadat ik een foto nam voor bij dit verhaaltje heb ik de doodgraver begraven.

(Natuurdagboek Trouw maandag 27 aug. 2018)