Op een stralende morgen fietste ik naar het moerasje bij de Noordermolen tussen Noorddijk en Thesinge. Daar zie ik elke lente blauwborstjes. Ik nam een omweg want de gebruikelijke fietsroute bleek te zijn versperd door stalen hekwerken. De moderne natuur is vaak een bouwput, maar hier wordt nou eens niet een spontaan landschap tot een bedacht landschap omgebouwd, hier ligt een buis klaar om ingegraven te worden, een leiding voor het een of ander. Goed argument voor natuurbescherming: ruimte voor leidingen. Blauwborstjes protesteren niet.

Enfin, de blauwborstjes zwegen, want ze houden niet van een harde, koude noordooster. Ik zag twee rietgorzen, ik hoorde een fitis, en een winterkoninkje tetterde over de wind heen. Maar de blauwborstjes hielden zich gedeisd tussen geel riet en lentegroene wilgjes.

Wel zeilde er een bruine kiekendief rond. Traag tegen de wind in zwevend hield hij zijn vleugels in een V, om razendsnel en behendig een zwarte kraai te ontwijken die hem aanviel. Zijn kiekendiefvleugels, met bruine aanhechtingen, witte vlakken en zwarte uiteinden, verrieden dat het een mannetje was. Hij was niet veel groter dan de kraai. Zo snel als hij op de kraai reageerde, zo snel kan hij op een prooi reageren. Laag over het riet zweeft hij en als hij in een plas een meerkoet of rat verrast, draait ie zich om en stort ie zich met een zet van de wind op de onfortuinlijke. Tijdens zo’n aanval houdt ie zijn lange poten gestrekt en de klauwen open.

Bruine kiekendieven trekken ’s winters zuidwaarts maar keren al vroeg terug. Zou deze hier gaan broeden? Waarschijnlijk wel, want even later zag ik een vrouwtje aan komen vliegen. Zij plofte neer in het riet, om na een tijdje weer op te stijgen. Een vrouwtje is bruin, met gebroken witte schouders, voorhoofd en keel. En ze is veel groter dan een mannetje.

Vrouw en man en rietveld; veel meer is er niet nodig voor een broedgeval.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 12 april ’19)