In het kielzog van klimop rukt de klimopbremraap op. Zoals alle bremrapen is deze bremraap een vreemde kostganger. Bremrapen hebben geen bladgroen en dat maakt het deze planten onmogelijk suikers aan te maken. Die handicap compenseren ze op geniepige wijze. Ze stelen suikers van andere planten. Die tappen ze af van hun wortels.

De naam bremraap verwijst naar brem, en dat is de suikerleverancier van de grote bremraap. Er zijn bremrapen die allerlei plantensoorten enteren, er zijn er ook die alleen de suikers van één plantensoort blieven. De klavervreter is er zo een, evenals de klimopbremraap.

Die laatste is een Zuid-Europese soort die zich naar het noorden uitbreidt. Via Zuid-Limburg heeft de plant ons land gekoloniseerd. Vooral in de Randstad wordt hij gezien. Misschien komt hij daar ook meer voor dan buiten de stad. In steden is het warmer en groeit wellicht meer klimop op stenige en dus kalkrijke grond. Daar houdt klimopbremraap wel van. Maar misschien wonen er in de steden wel meer plantenkenners dan daarbuiten en breidt de soort zich onopgemerkt ook in de bossen uit. In Groningen zijn nog geen groeiplaatsen bekend. Misschien komt daar verandering in, nu ik een handvol zaad uit Spanje heb meegenomen.

Er zijn tientallen soorten bremrapen en vele lijken op elkaar. Ze zijn, wegens hun gebrek aan bladgroen, niet groen. Ze zijn soms wit of lichtblauw, maar meestal bruin of geelbruin en die zien er uitgebloeid uit, ook al zijn ze op het toppunt van hun bloei. Ze groeien in de lente en zomer met een tros bloemen op een stengel. Die bloemen zien er leeuwenbekachtig uit.

Ik nam zaad mee van bremrapen die tussen klimop groeiden. Vanuit de bosjes naast mijn tuin dringen de lange armen van klimop de tuin in en daar heb ik zaad gestrooid. Ik hoop dat deze zeldzame plant aanslaat en de klimop onder de duim houdt.

(Natuurdagboek Trouw maandag 10 juli 2017)