Na de lange, droge lente volgde de lange, natte zomer. Sommige bloemen leken op de regen te hebben gewacht. Op Schiermonnikoog barstten de orchideeën, parnassia’s en andere duinbloemen uit de grond.

De orchideeën zijn uitgebloeid, maar parnassia’s bloeien nog. Er staan er duizenden. In de vochtige duinvalleien, maar ook langs het buitenduinse pad over het strand. Bij Schut, de Schiermonnikoger supermarkt, kom ik de eilander plantenexpert Wim Penning tegen. Hij is opgetogen over al die parnassia’s, maar zegt erbij dat het aan het voor de planten gunstige weer ligt.

Er zijn geen groeiplaatsen bijgekomen. Een paar wandelingen over het eiland bevestigen dat: meer parnassia’s dan anders op dezelfde plekken als anders. Hoewel dat buitenduinse pad langs het groen geworden strand een relatief jonge groeiplaats is. Dacht ik. Ik kan me tenminste niet herinneren dat ik dertig jaar geleden al parnassia op het strand zag. Ik zag de oogstrelende bloemen pas een jaar of tien geleden, toen ik kinderen had en weer in de zomervakantie het eiland ging bezoeken.

Ik associeer parnassia met Schier in het bijzonder en met de kust en duinen in het algemeen. Ik ben altijd blij verrast als het plantje heel ergens anders groeit. Hoog in de Alpen bijvoorbeeld, waar ik een heleboel parnassia’s tegenkwam.

Dankzij het fijne zaad kunnen de plantjes zich snel met de wind verspreiden over nieuw, geschikt grondgebied. Maar dat grondgebied moet vochtig en voedselarm zijn en dat is in ons ontwaterde en bemeste land niet gemakkelijk te vinden.

Op parnassia zitten vaak vliegjes. Iedereen weet dat vlinders en bijen bloemen bestuiven, maar parnassia dankt zijn bestuiving vaak aan vliegen.