Een bladwesp is herkenbaar aan zijn voor een wesp dikke taille. De bladwesp die ik zag bleek een Tenthredo omissa te zijn. Een vrouwtje, gezien haar puntige achterlijf dat het vermogen tot eitjes leggen verraadt. Bladwespen hebben geen angel, ze kunnen niet steken. Bladwespen leggen hun vleugels vaak plat over hun achterlijf. Deze deed dat niet, maar de wesp fladderde van haar dille-bloem naar een andere dille, in de buurt van een wilde peen. Op die peen zat nog een bladwesp met platgelegde vleugels.

Op de dillebloem zaten bovendien drie piekleine bladwespjes, zag ik later op de foto. Over serendipiteit gesproken! Oh, sprak ik daar niet over? Gisteren wel. Zoekend naar spreeuwen vond ik ratelaar. Kijkend naar ratelaar zag ik bladwespen. Bladwespen determinerend ontdekte ik mini-bladwespjes. Op de foto van de bladwesp op de peen blijkt trouwens tevens een langpootmug te zitten. Het gebeurt vaker dat ik op het grote computerscherm zie dat er meer op de foto staat dan ik dacht.

De meeste van de vierhonderd soorten bladwespen die in Nederland voorkomen, zijn piepklein en alleen onder een sterke loep van andere soorten te onderscheiden. Maar omissa is groot. Deze bladwesp is zwart met gele strepen en lijkt daardoor op een steekwesp. Die gelijkenis is handig om vijanden af te schrikken.

Bladwespen hebben een leefwijze die meer doet denken aan vlinders dan aan andere wespen. Zo zijn ze vegetarisch en leggen ze hun eieren op planten. Sommige hebben een vaste waardplant, andere zijn minder kieskeurig. De larven die uit de eitjes komen, lijken soms op oliedruppels, maar vaak ook op rupsen. Ze kunnen bij verstoring een vraagteken-achtige houding aannemen, in een soort synchroon-ballet.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 6 sept. 2016)