Een bladluis is een mooi beestje en ziet er helemaal niet afschrikwekkend uit. Zolang hij alleen is. Bladluizen zijn net hooligans of corpsballen. In hun eentje zijn ze goed te verdragen, maar in een groep gedragen ze zich weerzinwekkend. Soms gaan plantenstengels schuil onder een dik tapijt van bladluizen. Brrr.

Bladluizen leggen soms eitjes, maar kunnen zich in de zomer ongeslachtelijk vermenigvuldigen door levende baby’s te baren. Dat gaat snel, in een paar dagen tijd kan een plant groen, wit of zwart zien van de bladluizen.

Het gele havikskruid op de foto is niet helemaal dichtgeplamuurd met bladluizen, maar voorziet er toch meer dan genoeg van zijn lichaamssappen. Hij laat zijn bloemen al hangen. Dat sap, dat de luizen aftappen, zorgt juist voor een fiere houding van de plant. De vaten waardoor het stroomt staan op spanning, als een volgepompte ballon. Een plant heeft een zwellichaam. Een bladluis hoeft er maar een gaatje in te boren, of het sap spuit eruit.

Kan een bladluis genieten? De luizen op de foto lijken dat wel te doen, ze maken bijkans handstandjes. Maar of ze handstandjes maken uit vreugde, opwinding of genotzucht? Over het gevoelsleven van de bladluis is niets bekend.

Terwijl bladluizen plantensappen opzuigen, spuiten ze een andere vloeistof naar binnen, om het sap dun en vloeibaar te houden. Zo gedragen ze zich als (vegetarische) steekmuggen, die tijdens het prikken anti-stollingsmiddel in het bloed spuiten. En net als muggen kunnen bladluizen met dat vloeibaarheidsserum ziekten overbrengen. Meer nog dan aan het verlies van hun ‘bloed’ lijden planten onder virussen en schimmels waarmee  bladluizen ze infecteren.

(Natuurdagboek Trouw 12 sept. 2013)