Buizerds uit Scandinavië overspoelen het land. Overal zijn ze te bewonderen: loerend vanuit of zwevend langs bosranden, zwenkend door het bos, cirkelend in de blauwe hemel of hoog over je huis trekkend. Maar vooral zie je ze uit de trein en langs de weg.

Vaak zitten ze op een paaltje, schijnbaar doezelig, maar altijd alert op de beweging van een muis, kikker of ander lekkers. Soms ook bidden ze boven de berm. Biddende roofvogels blijven op dezelfde plek in de lucht hangen. Torenvalken zijn de bekendste en veelvuldigste bidders in ons luchtruim, maar buizerds kunnen er ook wat van. Ze zijn veel groter dan de valkjes en bidden met tragere wiekslag. Een biddende torenvalk klapwiekt zo snel dat zijn vleugels nauwelijks zichtbaar zijn. Een volksnaam van torenvalk is wiekel. Een buizerd klapwiekt langzamer of zelfs helemaal niet. Dan hangt de vogel met precies genoeg tegenwind zodat subtiele draaiingen met zijn vingerveren en staart toereikend zijn voor een biddende pose.

Net als de paalzittende buizerds houden hun biddende soortgenoten de grond scherp in de gaten. Soms zie ik vanuit de auto een buizerd zich als een steen laten vallen. Dan kost het mij de nodige zelfbeheersing om mijn blik op de weg te houden en mijn ogen niet te laten multitasken.

Als de buizerd een prooi vangt, kan hij zich er met half gespreide vleugels over buigen, als een liefdevolle verpleger over een patiënt. De patiënt in kwestie verkeert onverwachts in een penibele situatie met snel slinkende overlevingskansen.

Buizerds zijn zo algemeen, dat vogelaars nauwelijks op ze letten. Toch hebben ze het majestueuze van een arend, met hun brede, gevingerde vleugels, hun mauwende roep, hun soms als een kuif opwaaiende achterhoofdveren en hun forse postuur. Ze kunnen bijna zwart zijn, zo donkerbruin, of bijna wit. De vrouwtjes zijn een stuk groter dan de mannetjes, zoals bij de meeste roofvogels.

(Natuurdagboek Trouw maandag 22 oktober ’18)