Bedreven in de liefde
We lopen met vrienden door de duinen en ik wijs een wijngaardslak aan. Echt? Ja echt. Wijngaardslakken spreken aan, vanwege hun eetbaarheid. Des escargots. Je mag ze alleen niet meenemen, ze zijn beschermd. Ze mogen wel gekweekt worden en verhandeld, maar wilde wijngaardslakken zouden uitsterven als men ze lukraak meenam. Nederlanders doen dat niet gauw, die zijn bang voor alles wat niet in cellofaan uit een winkelschap komt. Ik ken mensen die in het wild geplukte oesterzwammen versmaden, maar van gekochte oesterzwammen smullen. Als ik met op het wad geplukte oesters aankom, trekken veel mensen hun wenkbrauwen op. Een stamppot van in de berm geplukt zevenblad? Ieuw, er zal toch geen hond over geplast hebben?
Wijngaardslakgewijs kunnen mensen ook maar beter niet zomaar wat gaan kokkerellen. Wilde wijngaardslakken kunnen toevallig hun slijmerige buikje vol gifplant gegeten hebben. Wie een maaltje van zulke escargots eet, kon weleens buikpijn krijgen.
Wijngaardslakken komen in het wild voor in Zuid-Limburg en op sommige landgoederen. Daar zijn ze dan ooit losgelaten of gekweekt en verwilderd. Als ze zich in het wild handhaven, moet de bodem kalkrijk zijn. Wijngaardslakken hebben tenslotte de grootste slakkenhuizen die op het land voorkomen en die zijn van kalk gemaakt. In de duinen bij Bloemendaal is de bodem kalkrijk en zijn wijngaardslakken algemeen. Er liggen zongebleekte, lege slakkenhuizen, er kruipen glanzende, volle slakkenhuizen.
Maar zo talrijk als segrijnslakken zijn wijngaardslakken nergens. Segrijnslakken zijn de kleine neven van wijngaardslakken. Ze smaken even goed maar eten net als wijngaardslakken allerlei soorten planten: rijp en groen, gezond en giftig.
Wijngaardslakken zijn als geen ander bedreven in het bedrijven van de liefde. Ze kunnen hun liefdesspel wel twintig uur volhouden.
(Natuurdagboek Trouw 14 aug. 2013)