Voor zo’n droge, koele lente is het aantal steekmuggen niet gering. Kennelijk drong er een door in de slaapkamer, want mijn onder de deken uitgestoken voetzool zit onder de kleine, rode bultjes die jeuken.

De voet was niet eens bij wijze van strategie uitgestoken. Normaliter offer ik, als ik door muggengezoem gewekt wordt, een onderbeen op. Liever een muggenbult dan die zoemer. Maar ditmaal had ik niets gehoord.

Mijn geliefde kwam met een steek- pun intended -houdende suggestie: je stond op een bastaardsatijnrups. Wij hadden inderdaad een eind langs de waterlijn gelopen, over het strand van Schiermonnikoog, en daar leefde het van de bastaardsatijnrupsen. Het stierf er ook van bastaardsatijnrupsen (toch eens de taalmannen Arno en Jaap vragen hoe het kan dat leven hier synoniem is aan sterven).

Bastaardsatijnrupsen overwinteren in spinsels in duindoorns in de zeereep. In de lente hobbelen ze over het strandzand op zoek naar een plek in helmgras of duindoorns, om zich te verpoppen tot bastaardsatijnvlinders, spierwitte nachtvlindertjes.

Toen mijn kinderen klein waren, redden ze die rupsen door ze naar de duinvegetatie te brengen. Nu zijn ze groot en zou er echt geen redden aan zijn. Ik tel wel dertig rupsen per meter, kilometer na kilometer. Ze kruipen richting zee, waar ze overspoeld worden. Na een of twee onderdompelingen zijn ze verdronken. Met tienduizenden steken ze honderden meters zand over om zich in zee te storten. Als lemmingen.

Enkele proberen op het laatst terug te krabbelen, maar de vloed komt sneller op dan ze kruipen. De meeuwen en graspiepers laten hen ongemoeid. Hun fraai gekleurde vacht bestaat uit oneetbare haren, die kunnen irriteren. Ik maande mijn kinderen altijd ze niet aan te raken.

Het is onmogelijk kilometers langs de waterlijn te lopen zonder op een rups te stappen. Ik liep barrevoets en denk inderdaad dat ik ten onrechte een mug beschuldigde.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 25 mei ’22)