Ze werden afgelopen maanden overal in ons land gezien: barmsijzen. En ze zijn er nog. Dat hadden en hebben we te danken aan winterkou in Scandinavië, Finland en Rusland. Als de barmsijzen daar door hun voorraad zaden heen zijn, of die zaden door sneeuw en ijs niet meer kunnen bereiken, wijken ze uit naar het zuiden. Klimaatvluchtelingen in omgekeerde richting.

Barmsijzen zijn er in twee maten: groot en klein. De kleine barmsijs broedt mondjesmaat in Nederland, de grote niet. De bezoekers uit het koude noorden zijn vooral grote barmsijzen. Die lijken sprekend op kleine, maken hetzelfde geluid, eten dezelfde zaden en trekken samen op in gemengde groepjes. Je vraagt je af wie er op het idee kwam er twee soorten in te zien. Ik durf ze niet met zekerheid uit elkaar te houden. Ik heb ze wel eens van vlakbij in de tuin zien zitten en zelfs dan… Kleine barmsijzen zouden iets donkerder en iets minder contrastrijk gestreept zijn. Ja dûh, de ene mens is ook iets donkerder en contrastrijker dan de andere.

Enfin, van groot tot klein hebben barmsijzen een grauwe kleur met lichte vleugelstrepen, een lichte buik met streperige flanken. Hun snavel is klein en dik en eronder zit een zwart kinnetje. Maar het opvallendst is hun roze borst en vooral hun robijnrode voorhoofd. Dat rode voorhoofd maakt hen tot graag geziene tuinvogels. Ik zie ze in groepjes kwetterend overvliegen, of hoog in de bomen zitten. Hoewel, zitten is een overstatement want ze zitten geen moment stil. Ze zitten meestal in berken en elzen aan berkenkatjes en elzenproppen te peuteren. Ook lariksen worden wel bezocht. En als verdroogde planten van vorig jaar nog zaad hebben, of als het gras al zaad heeft, of als vogelmuur of kleine veldkers al aan zaad toe zijn, dan hippen ze ook over de grond en zijn ze het duidelijkst te zien. En als er water is, nemen ze graag even een bad, zoals de vogel op de foto gedaan heeft.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 23 februari ’24)