Was ik altijd graag buiten, het kwam er soms niet van. Sinds we een hond hebben komt dat er wel altijd van. Ik ben meer op stap dan ooit. Maar hoewel ik meestal een kijker en een camera meezeul, zijn die niet altijd optimaal bruikbaar. Een subtiel rukje aan de riem en het object is uit beeld. Daarbij: als ik door een camera loer, heb ik geen contact met de hond. Die zoekt dat van tijd tot tijd, dan kijkt ze me even aan. Ik gebruik die optica dus relatief weinig en zet de telefoon uit. Wie naar z’n telefoon staart, heeft immers geen contact met wie of wat dan ook?

De hond houdt van snuffelen. Dat laat ik haar meestal doen. Ik heb geen haast, het is haar uitje. We doen soms twee uur over zes kilometer, afwisselend stevig doorlopend en snuffelend. Tijdens haar gesnuffel spied ik rond.

In de velden waar we lopen komen veel reeën voor, een paar hazen, eenden, wat paarden, runderen en schapen, wezels en eekhoorns. Als ik haar los laat lopen, is ze helaas niet zo gezeglijk dat ze daar niet achteraan sjeest. Bovendien vindt ze overal molshopen, muizenholen, rattengangen en denkbeeldige demonen en gaat ze als een bezetene graven. Jagend en gravend maalt ze niet om mij. Dan kan ik roepen, piepen, springen, weglopen, me verstoppen of met hondensnoepjes zwaaien; ze negeert het. Ze is ook nog jong. Ik houd haar aan de lijn.

Laatst wilde ze met alle geweld van het pad af in een beukenbos. Ze was iets op het spoor en ik liet haar snuffelen. Ze snuffelde lang aan een of andere mijlpaal – daar had een (on)bekende hond of misschien een vos geplast. Onderwijl hurkte ik bij piepkleine paddenstoeltjes, die uit een dennenappel leken te groeien. Ze leken dat niet alleen te doen, ze deden het. Dat maakte de determinatie eenvoudig: muizenstaartzwammetjes. Die zijn algemeen in naaldbossen waar ze op dennenappels en sparrenkegels leven. Verder is er weinig over de ragfijne kleinoden bekend.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 11 oktober ’24)