Atalanta’s en kleine vossen zijn er wel, maar dagpauwogen waren een tijdje afwezig. De overwinteraars zijn dood en de nieuwe generatie was nog rups. Inmiddels vliegen ze weer rond en dat blijven ze doen tot de herfst.

Dagpauwogen zetten eitjes af op (liefst jonge) brandnetels. Daarop kan het druk worden met hun rupsen. Die zijn zwart met witte stipjes en zien er stekelig uit. Ze spinnen tussen de bladeren een gezamenlijk nest. Ze doen waar rupsen geen genoeg van krijgen: eten. Als de brandnetel op is, beginnen ze aan de volgende.

Als de rupsen eindelijk toch genoeg gegeten hebben, verpoppen ze zich. Dat doen ze op de brandnetel, maar soms verkiezen ze andere planten of de grond. Ik zag zo’n rups een platgetreden wandelpad oversteken.

Dit jaar schijnt het slechtste vlinderjaar ooit te zijn, sinds vlinders geteld worden. Terwijl het al zo slecht gaat met blauwtjes, dikkopjes, argusvlinders en vele andere. Ik maakte daarover een opmerking in het Natuurdagboek, en kreeg daarop twee harten onder de riem van lezers. Eén meldde dat ze tien dagpauwogen in de tuin had geteld en de ander zag een grote groep rupsen op een brandnetel. Beiden zeiden daar hoop uit te putten.

Hoop doet leven en ik voel liever hoop dan wanhoop. Aan de andere kant kan hoop ons in slaap sussen, terwijl waakzaamheid en actie geboden zijn. Maandenlange droogte, zoals afgelopen lente, doet zelfs de aantallen dagpauwogen kelderen. Klimaat, pesticiden, te weinig bloemen, te veel stikstof… Dat één gemakkelijke soort het dan nog redelijk doet, terwijl er tientallen wegkwijnen.., dat is nou juist het probleem. Putten we, nu we grutto’s en veldleeuweriken bijna overal hebben verdreven, hoop uit het grote aantal ganzen en kraaien?

Ik niet, maar ik heb ook geen zin om steeds met mijn neus op de ellende gedrukt te worden. Ik heb er toch bijna geen invloed op. Dus snap ik de voorkeur voor blakende dagpauwogen boven dode blauwtjes wel.

Tot ver in de herfst kunnen we hoop putten uit dagpauwogen! En daarna gaan ze wellicht de schuur in om te overwinteren.

(Natuurdagboek Trouw, donderdag 10 juli ’25)