Op zonnige plekken zoemen grijze zandbijen, rosse metselbijen, groefbijen, vosjes en uiteraard de alomtegenwoordige honingbijen broe-, eh vooral zusterlijk in elkaars buurt in onze nieuwe tuin. Onze nieuwe tuin is oud, veel ouder dan onze oude tuin. En hoewel er ooit met vergif en kunstmest werd getuinierd, komen we aardig wat insecten en spinnen tegen. De bijen zoemen rond bloemen voor een slokje nectar en een hapje stuifmeel, en langs muren op zoek naar nestholtes.

Ook muurwespen schuimen muren af naar holtes. En waar die holenbroeders zoeken, staan weldra hun belagers paraat: sluipwespen en goudwespen. Die zijn er niet zozeer op uit om zich holen toe te eigenen, maar wel de bewoners. Ze leggen hun eitje bij het ei of de larve van de hoofdbewoner. Hun larve eet het ei of de larve van de hoofdbewoner op, en diens stuifmeelvoorraad.

Eén van de mooiste parasitaire wespenfamilies zijn de goudwespen. Daar zijn meer dan 57 soorten van. En die zijn vaak niet met het blote oog uit elkaar te houden. Sterker nog: ze zijn zo klein dat je alert moet zijn om ze te zien en als goudwesp te herkennen. Maar dan word je ook beloond met een geweldig mooi beestje: voor de helft kopergroen, voor de andere helft goudrood.

De goudwesp die ik zondag bij ons nieuwe huis zag, was vijf millimeter lang en is waarschijnlijk een gewone goudwesp. Bij twijfel biedt een gok op ‘gewone’ vaak de grootste trefkans. Nu zijn gewone goudwespen niet heel zeldzaam, zeker als je op kleine beestjes let, maar gewoon zijn ze ook allerminst. Bij ons oude huis zag ik ze naar het bijenhotel gluren. Ons nieuwe huis is veel ouder dan ons oude huis en heeft qua holletjesaanbod geen bijenhotel nodig. Als een bij of wesp een eitje in een hol legt, legt de goudwesp er een eitje bij. Dat komt eerder uit dan dat van de huiseigenaar…

De goudwesp loerde naar alles wat voorbij zoemde, maar ik zag haar niet toeslaan.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 17 april ’24)