In de velden bij ons dorp liggen enkele drukbelopen wandelpaden. Op een mistige dinsdagochtend wandelt er bijna niemand. De meeste hondenuitlaters zijn rond het krieken van de dag al geweest, en hond en ik gaan een uurtje later op pad. Door de mist is er weinig te zien maar evenmin veel te horen. De mist legt het geraas van de snelweg het zwijgen op en er klinken in de verte geen (vuurwerk?)knallen of bladblazers. Maar dan zwelt dreigend geraas aan.

Een gigantische graafmachine rolt op rupsbanden achter ons aan. We stappen de berm in en het gevaarte rolt door. Het geraas dempt, maar klinkt weer luider als we de machine terugkeert. Hij rolt langzaam over de berm van het pad, tevens de oever van een sloot. Met de graafarm schraapt ie de deken van grote waternavels uit het water en kwakt de bagger op de oever. Het stomme is dat grote waternavel vanuit de oever razendsnel terug groeit, zeker nu die oevers bemest worden met modder en plantenresten.

We kunnen er makkelijk langs, lopen door en het geronk neemt weer af, maar blijft hoorbaar en krijgt gezelschap van ander wild geraas. Voor ons blijkt een tweede machine tekeer te gaan. Net alleen waternavels, de complete rietkraag wordt weggeschraapt. Zelfs de beverdam, die hier verstopt tussen het riet en de lisdodden lag, gaat eraan. Om ons te laten passeren, draait de machinist zijn machine een kwartslag.

We komen bij het verboden zijpad, met bordje: rustgebied voor vogels. Ik zie er nooit vogels rusten. De mist trekt op, het hek staat open en er is een derde graafmachine bezig. Is dat gebagger nooit eens klaar? Wie weet hoeveel holen dichtslaan door de dichte mat die erop gekwakt wordt? Veldmuizen, woelratten, wezels, hermelijnen? De ontheemde land-, en de op de oever belande waterdieren zijn een traktatie voor toegesnelde kraaien, reigers en buizerds, zie foto.

Ook hond vindt de bagger fascinerend. Ze snuffelt gretig en hier en daar eet ze iets op. Ik durf niet te verklappen wat ze soms naar binnen werkt voor viezigheid, maar nu blijkt ze wortels te eten van waterplanten, ik denk lisdodden. Kennelijk ruiken die lekker. Voor mensen zijn ze ook eetbaar, maar ik heb nog nooit een mens ontmoet die dat kan ruiken.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 21 februari ’25)