116 groengeklede mannen en vijf vrouwen verzamelen zich voor een zwijnentelling op de Veluwe. Bijna allemaal jagers. Laatst schreef ik over reeën-tellingen. In Drenthe hadden jagers de aantallen overdreven, om meer te kunnen schieten. Ik kreeg boze reacties. Ik generaliseerde, want jagers waren natuurliefhebbers en gedroegen zich volgens de wet, fraude met tellingen was onzin. Toch gaven Drenthse jagers die fraude toe. Volgens voorlichtster Marlies Kolthof van de jagersvereniging KNJV brengen zulke fraudeurs de jacht in discrediet. Net als de illegale fazantenuitzetters en andere stropers. ‘Een jager kijkt wel uit met te hoog afschot’, zegt ze, ‘je roeit je eigen wild toch niet uit? Je zorgt liever voor een goede wildstand.’
Als jagers zelf bepalen hoeveel reeën ze mogen (laten) schieten, lijkt het risico op gesjoemel me groot, schreef ik. Prompt nodigde de KNJV me uit voor de zwijnentelling. Ik wou het wel eens meemaken. Ik ben de enige niet-groen geklede.
‘Zwijnen zijn toch kleurenblind’, grijnst de jachtopzichter, die me meeneemt naar de akker in zijn landgoed. De meeste tellers zitten twee aan twee uren in een hoogzit te wachten, maar wij mogen langs de akker lopen en doen ook nog even wat bezienswaardigheden aan. Een hol van zwarte spechten, een rustplaats van veertien enorme edelhertenbokken, een picknicktafel met koffie.
De jachtopzichter doet, zegt hij, niets liever dan in het veld rondhangen en hangt daar ook iedere dag rond. Boswachters in het veld, waar zie je ze nog? Hij vraagt of ik de naam van het landgoed niet noem. ‘Anders komen er nog meer mensen om wild te kijken en te fotograferen’, zegt hij. ‘Het is me al druk genoeg.’
Wordt vervolgd…
