Je zou zweren dat het een soort distel is, met zijn distel-achtige bloemen en zijn stekelige bladeren waaraan je je blote voet pijn kunt doen. Want die stekels zijn scherp en de bladeren leerachtig en stevig. De plant heet ook distel. Toch is de blauwe zeedistel geen distel, maar een schermbloem.

De blauwe zeedistel is leerachtig als wapen tegen droogte en zout op het zeestrand. De stekels zijn wapens tegen knagend gedierte. Een haas of konijn op het strand is blij met sappige rauwkost. Bij de blauwe zeedistel zijn ze aan het verkeerde adres. Behalve op een distel lijkt de plant wel wat op hulst. In het Engels heet de zeedistel dan ook sea holly, zeehulst.

De blauwe zeedistel op de foto staat op Schiermonnikoog. Intussen zal hij vast bloeien, maar op de foto was hij nog niet zover. De bloemen zijn blauw en bolvormig. Ooit was er voor zover ik wist één groeiplek op het eiland, ergens in het verre oosten des eilands. We zijn er één keer geweest in gezinsverband, toen ik een jaar of tien was. Later werden de zeedistels door domkoppen geplukt, maar hun zaden waren er nog. De zeedistels keerden terug en wisten zich flink te verspreiden. Talrijk zijn ze niet, maar ik kom ze iedere zomer wel tegen.

Langs het Hollandse strand zijn ze veel algemener. Tot middenin Zandvoort staan ze langs de boulevard. Dat is weleens minder geweest, toen badgasten de planten plukten. De planten waren niet stekelig genoeg om dat te voorkomen en deden het goed als droogbloem. Dat plukken werd verboden, de planten zijn nu officieel beschermd en ach, wie droogt er nog bloemen?

(Natuurdagboek Trouw maandag 3 aug. 2015)