Het is februari en ik let even niet op of daar zit de klimop vol paarse trossen. Zojuist waren ze nog groen. Prompt zit er een merel bij; hij pikt de trossen los maar trekt zich weer terug – vermoedelijk zijn de bessen nog net niet rijp genoeg. Ik proef zelf een bes maar afgezien van een subtiel bittertje zit er weinig smaak aan. Van binnen is het besje zacht. Er liggen twee kleine gele zaden in een vochtig bedje. In de kiem gesmoord…

Als ik op internet snuffel, kom ik op tuinier-sites terecht waar de klimop steeds hedera wordt genoemd. Hedera wordt waarschijnlijk eerder gekocht door mensen dan de zo gewone klimop. Ik zou ze beide niet kopen, u mag van mij gratis stekjes. Ernstiger is het dat er tips gegeven worden hoe u kunt voorkomen dat hedera bloeit en vooral bessen vormt (snoeien), want die zijn giftig en stelt u zich voor dat uw hond of kat ze opeet! Ik heb nog nooit een hond of kat interesse zien tonen voor klimopbessen. Ze zijn daar slimmer in dan ondergetekende die domweg een bes proeft. Vogels eten de bessen des te meer. Juist aan het eind van de winter, als alle zaden en vruchten van vorige nazomer op of verrot zijn, biedt klimop een noodrantsoen aan. Manna voor een legertje lijsters, duiven en andere vogels.

Ze zijn zo mooi, die bessen. Net als de gele bloemen in de herfst, als klimop als een van de weinige planten nectar serveert aan zweefvliegen en bijen. Een Trouwlezer schreef mij eens hoe ik die hydra toch zo mooi wist te snoeien. Hij had een foto in de krant gezien. Hydra? Oh, lezer bedoelde hedera. Zeg toch gewoon klimop, mensen. Ik antwoordde dat ik alleen snoeide als mijn kozijnen en dakpannen ontwricht raken. Ik wil wel, maar ik vind het zonde van hetzij de bloemen, hetzij de bessen. Insecten en vogels hebben het moeilijk, en het is een kleine moeite ze deze groenvoorziening niet te snoeien. Sterker nog: snoeien zou meer inspanning eisen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 13 februari 2019)