Bij mijn geliefde in huis vliegen vliegen.  Geen zwermen, maar enkele. Ik laat er elke dag twee of drie naar buiten, geliefde slaat ze dood. Soms wordt er een gegrepen door de kat. Toch blijven er enkele vliegen vliegen.

Huisvliegen leven niet lang. Met een paar weken is het meestal wel gedaan. Als ze niet door een vogel, wesp, kat, vliegenmepper of stofzuiger worden gedood, neemt een schimmel hen wel te grazen. Dan gaan ze stil zitten en sterven ze. Je zou het een mooie dood kunnen noemen, maar je weet niet wat die schimmels onderhuids aanrichten. Zouden vliegen een vorm van pijn kunnen voelen?

Omgekeerd zijn er vliegen die als made levende regenwormen en zelfs padden uitwonen. Ik zeg “levende”, maar die stumperds hebben geen leven meer. Gewone huisvliegen zijn dan nog lieverdjes. Ze leggen hun eitjes op dood, organisch materiaal, dat een feestbanket vormt voor de maden die uit de eitjes kruipen.

Dat kan snel gaan, met vliegeneitjes. Voordat huisvliegen de pijp uitgaan, leggen ze er honderden. Dat eist waarschijnlijk een tol, waardoor de fanatiekste voortplanters misschien korter leven. Wie de herfst haalt, kan zich verstoppen in beschutte kieren en daar in lethargie de volgende lente afwachten. Als het warm wordt, zijn ze als bij toverslag weer present.

Ik heb eind december wel eens een koeienvlaai vol strontvliegen zien zitten en nu vliegen er dus huisvliegen door het huis van geliefde. Misschien zijn ze afgelopen herfst door open ramen naar binnen gevlogen en hebben ze het zich in kieren gerieflijk gemaakt, maar waarom zouden ze dan nu ineens actief worden? Waarschijnlijker lijkt het me dat ze, toen het onlangs vroor, alsnog uit hun buitenverblijven huisinwaarts zijn gevlucht. Ze buiten zetten, zoals ik doe, lijkt dan vlieglievender dan doodslaan, maar betekent in wezen een wredere wisse dood.

Eén ding hoop ik niet: dat ze zich binnen voortplanten.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 12 februari ’19)