De waterhoentjes die afgelopen herfst schuchter mijn tuin inslopen en de minste aanleiding aangrepen om hals over kop terug het water in te sjezen, zijn inmiddels dagelijks te gast. Ze zijn nauwelijks uit de tuin te krijgen en scharrelen opgewekt rond tot aan de achterdeur. Als ze alle door zangvogels gemorste zaden en door mij gestrooide kruimels, klokhuizen en kliekjes op hebben, vliegen ze de appelboom in om uit te rusten en uit te buiken.

Onvoorstelbaar hoe die schuwe vogels zo over hun schroom heen wisten te komen. Schroom is misschien niet aangeleerd, maar kan blijkbaar wel worden afgeleerd – goed nieuws voor assertiviteitscursisten!

Waterhoentjes zijn slanker en kleiner dan de vrijdag op deze plaats beschreven meerkoeten. Ze stappen bedachtzamer dan meerkoeten en waggelen minder. Ze hebben dan ook minder lobbige tenen. Ze zwemmen daardoor iets houteriger dan meerkoeten, met schokkende bewegingen. Op het land wippen ze bovendien met hun staartje, dat toch al omhoog wijst. De witte zoom langs hun staartpunt vormt een omgekeerde V. Ook op hun flanken hebben waterhoentjes witte veertjes, tussen hun donkergrijze buik en nog donkerder rug. Hun snavel is niet zoals een koetensnavel lichtroze met een witte bles, maar rood met een gele punt. Waterhoentjes leggen het als broedvogels af tegen meerkoeten, die hen niet als buren willen en die soms hun eieren stuk- en kuikens doodpikken.

Daar ik algauw sympathie voel voor de underdog, heb ik de verlegen waterhoentjes liever dan de luidruchtige meerkoeten. Dat de twee waterhoentjes in mijn tuin juist niet meer verlegen zijn, juich ik toe. Zelfs als ik soms de kauwtjes wegjaag, kijken de waterhoentjes alleen maar verbaasd op, alsof ze willen zeggen: “man, doe rustig”.

Het is bijna lente en één van de waterhoentjes inspecteert de pol sneeuwklokjes die hem eerder nog niet was opgevallen. Nee, eetbaar zijn de klokjes niet. Snel wandelt hij naar de plek waar vaak brokjes appel liggen. Die zijn wel eetbaar.

(Natuurdagboek Trouw maandag 6 maart 2017)