Het was al een slecht seizoen voor vlinders, en dan kwam er ook nog de zomerdip. Maar met het warme, vochtige weer is de hoeveelheid vlinders iets toegenomen. Ik zie atalanta’s, dagpauwogen, blauwtjes, witjes en zandoogjes. Maar geen citroenvlinders.

Citroenvlinders heb ik van maart tot juni gezien, maar daarna zeker een maand niet. Veel vlindersoorten houden er twee vliegtijden op na, en zijn tussendoor afwezig. Zo ook citroenvlinders. Overigens kunnen er altijd dwalende individuen gezien worden: overwinteraars worden weleens ‘wakker’ op een zonnige dag en in juli overlappen beide generaties elkaar. Volgens de Vlinderstichting zijn er waarnemingen bekend van 1 januari tot 30 december. Kennelijk mijden citroenvlinders oliebollen en vuurwerk.

Op de eerste lentedagen verschenen de mannetjes uit hun winterse schuilplaatsen om zich op de vrouwtjes te storten, zodra die zich vertoonden. Die vrouwtjes zetten na de paring eitjes af op wegedoorn en sporkehout, lees ik op de website van de Vlinderstichting. Ze waren in de lente als liefdespaar dan ook vaak langs bosranden en houtwallen te vinden, waar die heesters graag staan. Tijdens hun baltsvluchten voerden ze een ware paringsdans uit, waarbij ze soms zelfs even achteruitvlogen. De eitjes zijn aan de onderkant van blaadjes afgezet.

Toen het achteruitvliegen, paren en eitjes afzetten volbracht waren, zat het leven er voor de citroenvlinders op. Ze gingen dood, maar in de tussentijd kwamen er eitjes uit en intussen zouden de rupsen zich weer tot citroenvlinders moeten verpoppen. Sterker nog: in de nazomer zijn er doorgaans misschien nog wel meer dan in de lente. Maar nu zie ik ze nauwelijks. Waar blijven de citroenvlinders? In de nazomer is de achteruitvliegkunst trouwens niet te bewonderen. Dat doen ze pas na hun winterslaap. Van de mannetjes durf ik dat niet te beweren, maar vrouwtjes willen pas paren na de winter.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 6 augustus ’21)