Vroege katjes

Vroege katjes

Hazelaarkatjes en -bloempjes. Foto Koos Dijksterhuis

Elk nadeel heb z’n voordeel, en hoe landschap en natuur in 2018 ook kreunden onder uitdroging, zeven maanden warmte en droogte hadden een bekoorlijke kant. Begin november zag ik nog mensen op terrassen zitten, en waarschijnlijk zitten mensen daar over een maand alweer.

Hoe snel hebben we alweer genoeg van miezerige regen, koude wind, natte sneeuw en die venijnige overgang van sneeuw in regen? Ragfijne ijsjes zwiepen pijnlijk in je gezicht. Sleat, noemen ze dat op de Britse Eilanden. Na de eerste novemberkoelte vlogen de aanbiedingen van spotgoedkope vluchten naar de zon ons reeds om de oren. Iedere winter snakken we naar de zomer en geven de gebruikelijke lentebodes een feestelijk gevoel: zingende merels, tortelende duiven, sneeuwklokjes en krokussen, klein hoefblad, elzen- en hazelaarkatjes.

Die laatste twee zijn er dit jaar wel heel vroeg bij. Ze kijken vast op hun kattenneusjes dat het ineens ging vriezen, want een maand geleden verspreidden ze reeds stuifmeel alsof het lente was. Ik zag de katjes in november al rijpen en mij doet dat altijd goed. Maar wie last heeft van pollenallergie of longklachten, is de Sjaak.

Je hoeft maar een natuurverschijnsel te noemen, of er is wel iemand te vinden die het veranderende klimaat de schuld geeft. We zaaien exotische bloemen uit mediterrane streken in wegbermen en als die dan bloeien, lijkt het of de zuidelijke natuur noordwaarts marcheert. Ik krijg iedere winter alarmerende berichten over midden in de winter bloeiende madeliefjes, met foto’s erbij, terwijl madeliefjes al ’s winters bloeien sinds ik gok de laatste ijstijd.

Maar er zijn beslist planten en dieren, die hun areaal noordwaarts verplaatsen of die op een andere manier op de stijgende temperatuur reageren. Hazelaars en elzen vervroegen gewoon hun seizoen. Longlijders hebben pech. In plaats van naar de zon kunnen ze het vliegtuig naar de bergen nemen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 1 februari ’19)

DELEN
Reacties zijn gesloten.