Op een warme zomerochtend struin ik langs een bosrand in de zon. Er bloeien braamstruiken, distels en allerlei kruiden. Het gonst van de hommels, bijen en zweefvliegen, er dwarrelen vlinders, ik zie kevers en keverlarven en er zijn ook roofvliegen en wespen.

Eén wesp zit op de bloem van een kruldistel. Het is een kleine wesp, met een dikke kop en een nog dikkere kont, maar geen punt die een angel verraadt. Maar hij is zwart met felgeel gestreept. Ik trap in zijn camouflage die het insect op een wesp doet lijken. Ik zou zo’n beest niet gauw oppakken, want je weet maar nooit. Een vogel zou ook voor het alarmerende tijgerpatroon kunnen terugdeinzen, behalve een bijeneter of wespendief.

Maar het is geen wesp, het is een vlieg, het is een blaaskopvlieg, en wel de zwartgele blaaskop.

Schrikt zo’n zwartgele blaaskop met zijn wespachtige uiterlijk mogelijke belagers af, wespen stelt hij er juist mee gerust. En dat is handig voor een vlieg die op wespen en bijen parasiteert. Een blaaskopvlieg benadert een wesp of bij in de vlucht, vliegt samen op, bespringt de ander en legt al vliegend een eitje in haar slachtoffer. Niet op de wesp dus, maar erin. Ze injecteert het eitje. De blaaskopvliegenmade die uit dat eitje komt, eet de wesp van binnenuit op. Het slachtoffer zal zich terugtrekken en sterven, maar dat duurt wel even. De made bewaart de vitale organen voor het laatst, zodat de wesp of bij zolang mogelijk in leven en dus vers blijft.

De zwartgele blaaskop op de foto heeft iets anders aan haar bolle kop. Ze steekt haar lange zuigsnuit diep in de distelbloem, om nectar te drinken.

(Natuurdagboek Trouw maandag 1 aug. 2016)