In de duinen komen we weinig  vogels tegen. Wat eenden, een reiger, overvliegende aalscholvers. Alleen roodborstjes lijken er meer te zijn dan ooit. Roodborstjes zijn het hele jaar door gebrand op hun eigen terrein. Daarom zingen ze ’s winters ook, mannetjes zowel als vrouwtjes. Ze zingen niet echt uit volle (rood)borst. Maar hoe omfloerst en ingetogen hun lied ook is, het valt op in de stille duinbossen.

Roodborstjes schieten door struiken, takken en kruinen en hippen over de grond. Afgezien van hun borst hebben ze een uitstekende schutkleur. Als ze stilzitten zijn ze op de rug gezien onzichtbaar. Hun oranje borstje valt trouwens evenmin altijd op, al hebben ze hem van de kou ook nog zo opgezet. Een oranjerode vlek kan maar zo een herfstblaadje zijn. Ook stukjes weggeworpen sinaasappelschil lijken door je ooghoek soms op roodborstjes. Ik hoorde dat een roodborst dat zelf ook verwarrend kan vinden. En gezien ’s vogels territoriale onverdraagzaamheid, zou een roodborst sinaasappelschillen zelfs aanvallen en omdraaien, met de witte zijde in het zicht. Ik heb zo’n sinaasappelgeschil nooit gezien, maar het zou kunnen.

Wij horen en zien de ene roodborst na de andere. Er hebben zich vast wintergasten uit het noorden bij de broedvogels gevoegd en het is nog vroeg in het seizoen. De winter moet nog beginnen, dus de meeste roodborstjes leven nog. In de loop van de winter zullen er roodborsten en andere kleine vogels door sperwers en verwilderde katten gepakt worden en – zeker als het gaat vriezen – van honger en kou omkomen.

Roodborstjes zijn de brutaalste vogels van Nederland en komen soms vlakbij je zitten als je tuiniert. In het wild zijn ze wilder, maar als we stil blijven staan, hipt er een tot vlakbij. Hij is geringd, maar de foto’s geven te weinig cijfers prijs om te achterhalen waar de roodborst is geringd.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 16 dec. 2016)