Aan het eind van het twee kilometer lange, kaarsrechte fietspad van het Groninger Kardinge naar Noorddijk staat een oude, dikke boom: een wilg. Naar verluidt is het de oudste boom van Groningen, met een leeftijd van rond de 150 jaar.

Dat betekent dat ie een jaar of tien ouder is dan de Noordermolen die in de buurt van de boom staat.  Molen, maar vooral boom is een ijkpunt voor fietsers en wandelaars ten oosten van de stad. Hij staat op een kruispunt van fiets- en wandelpaden, er staat een picknickbank in zijn schaduw, die bijna altijd bezet is. Was.

De bank was ook bezet op de meiavond waarop de boom in brand werd gestoken. De picknickers zeiden later tegen de politie dat ze het wel raar hadden gevonden dat er jongemannen met jerrycans bezig waren geweest. Ook de benzinewalm en brandlucht vonden ze raar. Maar ze konden zich geen enkel herkenningsteken van de brandstichters herinneren. Toen tegen zeven uur de vlammen uit de boom sloegen, waren de brandstichters verdwenen. De picknickers belden de brandweer. Die bluste de brand en zaagde alle stammen af, die intussen zijn uitgebot, het blijft een wilg, een geknotte treurwilg of een treurige knotwilg.

De boom bestaat uit een krans van stammen die een gezamenlijke omtrek van zeven meter hebben. Het vuur was in holtes in de boom gestookt. Ik ben er een paar dagen later wezen kijken. Rond de nog rokende holte in het boomhart zwalkten boomhommels rond. Hun nest was uitgebrand.

Misschien meenden de brandstichters wel een gevaarlijk insect te bestrijden. Misschien hadden ze een hekel aan oude bomen. Misschien wilden ze een statement maken tegen het stikstofbeleid. Misschien wilden ze alleen maar een fik stoken. De domheid en de liefdeloosheid waarmee mensen tegen de natuur tekeergaan…

Nu is de enorme wilg geamputeerd tot een soort hand die met zijn stompjes wanhopig in de lucht graait. De bank wordt nauwelijks gebruikt.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 28 juli ’22)