September, spinnentijd. Overal webben. Menigeen zal angstkreten slaken en huisgenoten of buren inroepen om het achtpotige monster uit bad-, slaap- of woonkamer te verwijderen. Anderen trekken zelf ten strijde met stofzuiger of krant.

U natuurlijk niet, u weet wel beter. U zet ze hooguit buiten uit vrees voor spinnenwebben en –poepjes. U weet dat spinnen niets kunnen uitrichten tegen u, die zoveel groter is. Alleen als u ze met duim en wijsvinger knijpt, zullen ze proberen u te bijten. Maar daar voelt u niets van, want die tandeloze spinnenkaakjes komen niet door uw huid heen.

De tandeloze spinnenkaakjes zijn beter in staat een insectenpantser te kraken. De nauwelijks geharnaste vlieg op de foto is een nog gemakkelijker prooi. Spinnen kunnen een tijd vasten, maar hunkeren dan wel naar prooien. Dat zijn niet alleen vliegen. Integendeel, voor mijn raam zie ik een juffer, vlinder, eendagsvlieg, sluipwesp, een wants in het spinnenweb vliegen. Dan tref ik daar zelfs het liefste der lieve insecten aan: een lieveheersbeestje. Spinnen eten ook andere spinnensoorten op. Spinnenvrouwen eten hun eigen man op. Soms zelfs hun eigen kinderen, als die uitgezwermd zijn en ze hen niet meer als zodanig herkent. Tenminste, dat neem ik aan, ik kan het niet bewijzen. Misschien denkt ze ook wel: hee daar heb je nummer 27 met die dikke kop, die wou nooit deugen, ik bijt ‘m dood. Maar dat lijkt me onwaarschijnlijk.

De kruisspin voor mijn raam zuigt urenlang de ingesponnen vlieg leeg. Ze is een jonge spin van dit jaar. Als ik met de camera een draad van haar web raak, laat ze de prooi los en begint ze te trillen, alsof ze een trilspin is.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 10 sept. 2014)